هي مي‌گن بنويس چي بنويسي وقتي داري مي‌شنوي
تکيه دادم به غرورم تا ديگه از پا نيفتيم…
و مي‌خوني نه متشکرم! حتي اگه انتظارش رو هم داشتي.

در راستاي اين‌که همه از من شيريني خواستن، بفرماييد شيريني

خب راجع به اين جمله «من خودش رو دوست دارم» ، اولش نمي‌خواستم نظر خودم رو بگم. چون وقتي سوالي نوشتم يعني هنوز نمي‌دونم. ولي حالا که انقدر راجع بهش حرف زدن حيفه منم نگم!! من راستيتش! نظرم به diabol از همه نزديک‌تره! البته من نمي‌گم حتما دروغه. شايد يه اشتباهه. شايد يه سوء تعبير. تا جايي که من ديدم آدما دقيقا تو همين موقعيتي که محمدعلي به يکيش اشاره کرد اين جمله رو به کار مي‌برن. مي‌خوان بگن حتي اگه تو آتيش هم بسوزي مثلا قيافت عوض شه يا پير شي هنوز هم … . يا مسخره‌تر از اونش اين زنايي که شوهراشون اذيتشون مي‌کنه، مي‌رن دادگاه مي‌گن من هنوز دوستش دارم يعني خودش رو دوست دارم حالا طرف معتاد شده، کتک مي‌زنه چه مي‌دونم يا هر کار ديگه. اينا مثال اغراق شدشه ولي در مقياس‌هاي کوچيک‌تر هم اين پيش مياد و به نظر من اين جمله رو ما اشتباهي به جاي «من بهت عادت کرده‌ام» به کار مي‌بريم.
در مورد ارتباط شهوت و عشق و اين چيزا هم ترجيح مي‌دم اينجا حرفي نزنم. ولي به نظرم مهم‌تر از همه تعريف اين واژه‌هاست. به قول يکي از بچه‌ها «تا تعريفمون چي باشه!!!!!»

مثلا فکر مي‌کردم کارام تموم شه ديگه همش مي‌شينم پاي اينترنت به وب‌لاگ خوندن و وب‌لاگ نوشتن ولي وقتي کامپيوتر مال يکي باشه و زورش هم از تو بيشتر باشه …..
ولي خب بالخره دفاع کردم و راحت شدم. شنبه بعدازظهر. اولش قرار بود تو کلاس طبقه چهارم دانشکده باشه ولي وقتي رفتيم اونجا ديديم واي خيلي روشنه و هيچ کاريش هم نمي‌شه کرد. آخه با اورهد مي‌خواستم نشون بدم. با کلي زحمت و بدبختي کلاس رو عوض کرديم. اولش همش فکر مي‌کردم محاله بتونم حرف بزنم ولي تا شروع کردم ديگه تا آخرش اصلا يادم نيومد کجا هستم. استاد راهنماي خودم که خواب بود! اون ممتحن داخلي هم که اصلا رشته‌اش نبود ولي واي ممتحن خارجي‌ پدرم رو دراورد خط به خط سوال مي‌کرد. ولي خب ديگه خوب يا بد تموم شد و مهم تر از همه دوستام بودن که کلي خجالت زده‌ام کردن هم کلي کمکم کردن هم يه گل خوشگل برام اوردن. اينم گلشون.

اين جمله « من عاشق خودشم» يا « من خودش رو دوست دارم» يعني چي؟ اصلا خود يه آدم چيه؟ جسمش؟ رفتاراش؟ افکارش؟