امروز وقت دکتر دندانپزشک داشتیم برای سپهر. کلی گشته بودم تو اینترنت مخصوصا تو Yelp و از این دکتره خیلی تعریف کرده بودند. خیلی‌ها نوشته بودند که بچه‌هاشون پیش دندون‌پزشک‌های دیگه چقدر ترسیده بودند و اینجا چقدر خوب بوده و اینا. اونجا هم که بودیم چندتا بچه و اینا بودند و همه شاد و سرحال بودند.

ولی خود دکتره رو که دیدیم به طرز عجیبی خشن بود. یعنی اصلا انتظار نداشتم دکتر بچه‌ها انقدر خشن باشه. نه اینکه بداخلاق باشه، خیلی خیلی جدی بود. به علیرضا گفت که سپهر رو زانوهاش بشونه طوری که سپهر به طرف خودش باشه. خودش نشست رو به علیرضا و بعد سر سپهر رو اورد پایین. این طوری خودش از بالای سر سپهر دندوناش رو نگاه کرد. خب بچه بیچاره هم که نمی‌دید چه خبره، کلی گریه کرد. البته خب به هر حال حدس می‌زدم که از اینکه یه آدم غریبه بخواد دهنش رو بگیره و نگاه کنه خوشش نیاد.

مساله اینه که گفت باید شما هم این طوری براش روزی دوبار مسواک بزنین. تو جایی که عوض می‌کنین بگذارینش و از بالای سرش پشت و روی دندون‌هاش رو مسواک کنید. اگه الان گریه می‌کنه که چیزی نیست دو سالش بشه بدتر هم می‌کنه، لازمه و اگه اینکار رو نکنید بعد دندون‌هاش خراب می‌شه و باید بهش خواب‌آور بزنیم و دندون‌‌هاش رو درست کنیم.

حالا ما چقدر تو این مدت سعی کرده بودیم که سپهر از مسواک زدن خوشش بیاد و شب‌ها براش تیکه شعری که تو کتابش هست رو می‌خوندیم و خودش دهنش رو باز می‌کرد که ما مسواک بزنیم. دوست داشتم همیشه براش خاطره خوبی باشه که یه کم هم بزرگ‌ شد شب‌ها سه نفری مسواک بزنیم. نه اینکه بخوام بترسونمش که دندون‌هات رو کرم می‌خوره و اینا. بعد حالا اون وقت این دکتره می‌گه به زور باید براش مسواک بزنین. نمی‌دونم واقعا این مدل دکتره بود یا واقعا باید تمیز کردن دندونش رو خیلی جدی‌تر از این حرفا بگیرم.

خب چون ساعت از ۱۲ هم گذشته و من هیچ موضوعی برای نوشتن ندارم بازم از سپهر مایه می‌گذارم (نه که بقیه پست‌هام راجع به سپهر نیست!) و یه نقاشی‌اش رو می‌گذارم.

نمی‌دونم بچه‌ها از کی نقاشی می‌کشن و از کی می‌فهمن که یه چیزی دارن می‌کشن. چند وقت پیش براش یه سری مداد شمعی خریدم که ببینم اصلا می‌تونه دستش بگیره یا نه. خب اولش می‌خواست بخورتشون. با چند بار نه گفتن الان دیگه فهمیده که مال خوردن نیست. بارهای اول برای اینکه توجهش رو جلب کنم براش چشم چشم دو ابرو می‌خوندم و می‌کشیدم. حالا دیگه کلی خوشش اومده و تا یه تیکه کاغذ می‌بینه میاره و با دستش اشاره می‌کنه که بکش. به هیچ چیز غیر از چشم چشم دو ابرو هم رضایت نمی‌ده. یکی دو باری هست که خودش هم مدادشمعی رو می‌گیره دستش و یه خط خطی‌هایی می‌کنه. اینم اثر امروزشه:

البته اون چشم چشم دو ابرو و مربع کج و کوله اثر هنری منه!

وقتی می‌خواستیم خونه بگیریم اینجا از یه طرف دو دل بودیم که خونه‌های دانشگاه رو بگیریم یا خودمون تو شهر بگردیم. بالاخره تصمیم گرفتیم که همین خونه‌‌های دانشگاه رو بگیریم. یه مقدار به خاطر اینکه چون باید ندیده خونه رو می‌گرفتیم خونه دانشگاه دیگه می‌دونی اگه شیک نیست ولی یه حداقل استانداردی رو داره. یکی دیگه هم این بود که گفتم احتمالا همسایه‌ها هم بچه داشته باشند و اصلا شاید برنامه‌های جمعی وجود داشته باشه که بتونیم با یکی دو نفر معاشرت کنیم. برنامه‌های جمعی تا حالا فقط یه پیک‌نیک بوده که با یکی دو تا از همسایه‌ها سلام علیک کردیم ولی دیگه نه بیشتر از اون.

ولی تو حیاط و تو محوطه استخر خیلی خانواده‌ها با بچه رو می‌بینم ولی همه از سپهر بزرگ‌ترند که بچه‌هاشون با هم بازی می‌کنند. مخصوصا تو چمن‌های جلوی خونه هر از گاهی چند تا مامان و بابا با بچه‌هاشون رو می‌دیدم که می‌شینند و بچه‌ها تو چمن‌ها بازی می‌کنند و اونا هم حرف می‌زنند. امروز دیگه وسوسه شدم برم منم باهاشون سلام علیک کنم. ولی حالا که پای عمل رسیده بود تازه فکر می‌کردم که شاید اینا خیلی دوست باشند و یهو نخوان یه غریبه بیاد وسطشون. ولی گفتم حالا فوقش ضایع می‌شم. با سپهر رفتم و گفتم می‌شه ما هم بیایم اینجا بازی؟ گفتن آره و بیا.

تا یه حدی اونا با هم خیلی مشترکات داشتند. همه شوهرهاشون رشته‌شون زیست بود و پست داک بودند شاید از اونجا هم‌دیگه رو می‌شناختند. ولی خب منم خودم رو قاطی کردم. سپهر هم عجیب بود که معمولا در حضور غریبه‌ها خیلی جدی می‌شه این‌بار کلی می‌خندید و چهار دست و پا می‌رفت و دستشو به من می‌گرفت بلند می‌شد که راه بره به طرف بقیه. هی هم از زمین، چمن می‌کند و به دیگران تعارف می‌کرد! ازشون یه سری اطلاعات راجع به دکتر و برنامه‌های بچه‌ها و اینا پرسیدم که حالا باید برم خودم ببینم چه جورین. گفتند چهارشنبه‌ها و جمعه‌ها اونجا می‌شینن. تا وقتی سرد نشده شاید بازم برم.

این هفته اینجا هفته رستوران‌ها بود. یعنی یه سری رستوران یه منوی خاص اون هفته می‌گذارند که قیمت‌های پایین‌تری داره. مخصوصا در مورد رستوران‌های شیک که آدم خیلی هم مطمئن نیست خوشش بیاد خیلی خوبه. امروز هم ما رفتیم و یکی از این رستوران‌ها رو امتحان کردیم. علیرضا وقتی که اومده بود اینجا که برای استخدام شدن سخنرانی کنه دانشکده اورده بودنش همین رستوران شام. و خیلی از منظره‌ش خوشش اومده بود. منظره رو به دریا که از پنجره‌‌ها موج‌ها و آدم‌ها که روش موج سواری می‌کردن خیلی نزدیک دیده می‌شد. خلاصه دیدم فرصت خوبیه که منم ببینمش. البته مثلا دم غروبش خیلی رومانتیک‌تره ولی خب با سپهر خیلی آسون نیست شام بیرون رفتن، اینه که برای ناهار رفتیم.

من ماهی خوردم و علیرضا مرغ. غذای هردومون خوب بود و خاص بود (خاص بودن غذا برای من یه کم مهمه، اگه خود غذا یه چیز معمول باشه دیگه باید شاهکار باشه که بگم خوب بود!) بعدش هم دیدیم منظره دریا خیلی وسوسه انگیزه یه زیرانداز برداشتیم و رفتیم یه قدمی کنار دریا زدیم و رو چمن‌ها نشستیم.  سپهر هم کلی از دیدن دریا و مرغ‌های دریایی و چمن حال کرده بود. هی مرغ دریایی‌ها رو می‌دید و می‌گفت جوجه، جوجه.

خیلی آرامش بخش بود. روز خوبی بود امروز.

بین بازی‌هایی که سپهر می‌کنه دو تا از کاراش هست که خیلی برام جالبه. این که بچه‌ تو این سن شروع می‌کنه بازی خیالی کردن برام واقعا حیرت‌آوره.

یکی تلفن بازی. دستش یا هر چیز دیگه‌ای رو می‌گیره دم گوشش و می‌گه ائو. ما هم دستمون رو می‌گذاریم دم گوشمون و باهاش الکی حرف می‌زنیم و خیلی خوشش میاد وقتی می‌گیم خدافظ و قطع می‌کنیم.

یکی دیگه‌ هم ادای غذا خوردن. هر از گاهی یه کاسه‌ای یا حتی ظرف خالی ماست که تا حالا نشده از توش چیزی بخوره رو برمی‌داره ادای غذا خوردن در میاره. با دست الکی از توش چیز برمی‌داره می‌گذاره دهنش، بعد ملچ مولوچ هم می‌کنه! اگه هم دستمون رو بگیریم جلوش یه غذای الکی هم می‌گذاره تو دست ما که ما هم بی‌نصیب نمونیم.