می‌خواستم همون فردا پس‌فرداش بنویسم یه چیزایی در ادامه و مخصوصا در مورد کامنت‌ها ولی یه عالم کار که باید در طول تعطیلات می‌کردم و رو هم انبار شده بود نذاشت.

– در مورد این مغازه خاص همون‌طور که سارا گفته اینا خیلی عقاید عجیب غریبی دارن. مثلا همین در مورد سیاه‌ها که می‌گن سیاه‌ها اصلا برای خدمت خلق شده‌ان و خودشون لذت می‌برن از اینکه خدمت‌گزار باشند! یه نکته جالبشون اینه که اعتقاد دارن باید مال و منال دنیا رو ول کرد و همه با هم زندگی کنن. الان خودشون تو شهر ما که ظاهرا حدود سی نفر می‌شن همه با هم تو یه خونه زندگی می‌کنن و هر کسی یه کاری می‌کنه برای جمع.در مورد اینکه مسیحی هستند یا نه، آره حق با ساراست که مسیحیت رو به شکلی که گروه‌های دیگه اجرا می‌کنند قبول ندارند ولی خب مسیح رو قبول دارن واصلا دلیلی که میارن برای اینکه مثلا همه با هم زندگی کنند همینه که مسیح هم این‌طوری زندگی می‌کرد.

– تقریبا همه موافق بودین که آدم وقتی با اعتقاد خودش سازگار نیست بهتره نره. ولی خب پرستو و دنیای رنگارنگ هم گفته‌ان که خیلی کار سختیه. وقتی داشتم راجع به اینا می‌خوندم دیدم تو شهر ما فقط سی نفرن و کلا هم انگار تو کل دنیا ۲۵۰۰ نفر. کاری هم که به کار بقیه ندارن. ولی اگه آدم بخواد به این چیزا حساس باشه جاهایی هست که تاثیرهای خیلی خیلی بزرگ‌تری رو زندگی مردم دنیا دارن. مثلا شرکت‌های بزرگی مثل وال‌مارت که انقدر حرف هست پشتشون که چه‌جوری با حقوق کم و مزایای کم برای کارکن‌هاشون اداره می‌شن. یا اصلا هر فروشگاه زنجیره‌ای و بزرگی که چه‌طور دارن مغازه‌های محلی کوچیک شهرها رو نابود می‌کنن. ولی من احساس بدی دارم اگه به اون مغازه کوچیک برم ولی از وال‌مارت خرید می‌کنم و از تو استارباکس نشستن خوشم میاد.

از بس این دو روز چپیده بودیم تو خونه گفتیم بریم یه ذره تو شهر بچرخیم. بعد از یه مقدار قدم زدن یادمون افتاد که دفعه پیش تو مرکز شهر یه کافی‌شاپی دیده بودیم که خیلی به نظر باحال می‌اومد و مردم هم نشسته بودن و کار می‌کردن. رفتیم ما هم وسایلمون رو برداشتیم که بریم اونجا رو امتحان کنیم ولی بسته بود. بعد رو درش یه کاغذ زده بود که ما شبت رو رعایت می‌کنیم (یعنی غروب جمعه و شنبه کار نمی‌کنن و آتیش روشن نمی‌کنن) و به همین خاطر مغازه بسته است ولی اگر می‌خواهید جمعه غروب‌ها بیایید خونه ما تا با هم خوش بگذرونیم. فکر کردیم چه جالب لابد اینا از این خانواده‌های باحالن که کافی‌شاپ دارن و یه عده مشتری ثابت دارن که جمعه هم می‌گن بیاین خونه‌مون.

طبق عادت علاقه به گوگل!، الان اومدم نگاه کنم ببینم چیا دیگران راجع بهش نوشتن که دیدم یه کسی که قبلا تو شهر ما زندگی می‌کرده تو وب‌لاگش نوشته که این کافی‌شاپه مال یه گروه مذهبیه به اسم دوازده قبیله که ظاهرا عقاید بحث‌برانگیزی هم دارن. مثلا با هم‌جنسگرایی مخالفن و یا اینکه می‌گن زن باید مطیع شوهرش باشه و مرد باید براش پول درآره و بهش فرمانروایی کنه. یه بار هم حداقل مامورهای دولت ریختن تو ساختمون‌هاشون برای بررسی اتهام‌های به کار کشیدن بچه‌ها. نکته جالب اینه که یهودی هم نیستند که شبت رو رعایت می‌کنن در واقع مسیحی خیلی پابند به اصول (خواستم مثلا از مرتجع که بار معنی بد داره استفاده نکنم!) هستند.

حالا اگه شما باشید می‌رید یه همچین کافی‌شاپی؟ از یه طرف آدم خیلی جاها می‌ره و اصلا نمی‌دونه عقیده طرف چیه. ممکنه خیلی هم صاحب مغازه آدم عوضی‌ای باشه. ولی خب اولا که الان من می‌دونم، ثانیا اینا اصلا از اول از راه همین رستوران و کافی‌شاپ برای گروهشون پول در‌می‌اوردن و از همون مساله جمعه بیایید خونه‌مون معلومه که کافی‌شاپ با عقیده‌شون ارتباطش مستقیم‌تر از این حرفاست. ولی حالا کلا شما به این موضوع که عقیده صاحب مغازه چیه تا چه حد توجه می‌کنید؟ چه مغازه‌های شخصی چه مغازه‌های زنجیره‌ای خیلی بزرگ که خیلی‌هاشون این حرفا هست دوروبرشون که مثلا از حق سقط جنین حمایت می‌کنند یا نمی‌کنند. یا از نیروی کار کم سن و سال یا با حقوق پایین تو کشورهای دیگه استفاده می‌کنند یا نمی‌کنند.

سه ساعت مونده تا سال تحویل. اولش نمی‌خواستم اینجا سفره بگذارم. آخه اتاق فسقلی رو چه به این حرفا. هیچ‌کس هم نمی‌شناسیم بیاد اینجا خونه‌مون. ولی با دیدن عکس‌ها و هیجان‌‌های بقیه تو وب‌لاگ‌ها وسوسه شدم و به علیرضا گفتم وقتی میاد ظرف‌های هفت‌سین رو هم بیاره. خلاصه یه سفره بدون سبزه جور کردیم بالاخره.

سالی که گذشت سال خوبی بود. درس‌خوندن رو شروع کردم که با اینکه نمی‌دونم در آینده نتیجه‌‌اش چی بشه و ازش استفاده خواهم کرد یا نه. به یه ربون دیگه یعنی اینکه کاری که دوست داشته باشم پیدا خواهم کرد یا نه. ولی حتی اگه هم این‌طوری نشه، خیلی چیزا یاد گرفتم. با اینکه من همیشه خیلی تو خط کامپیوتر و اینا بوده‌ام ولی هیچ‌وقت واقعا رشته‌ام نبوده و تو این مدت کلی چیز یاد گرفتم هم از در‌س‌ها هم از هم‌کلاسی‌هام. دوست هم زیاد پیدا کردم. روزهای اول مطمئن بودم که نمی‌تونم با هیچ‌کس حرف بزنم و تنها خواهم بود. ولی الان با کلی‌ها سلام علیک دارم و با یه عده خوبی هم حسابی دوستیم.

وقتی به عکس‌ها و نوشته‌های این یه سال نگاه می‌کنم می‌بینم واقعا یه سال خیلی جا داره برای کلی اتفاق. امیدوارم برای همه شما و خودم! این سال پر باشه از اتفاق‌های خوب. برای ایران هم امیدوارم سال خوبی باشه بدون جنگ و زندگی خوب و خوشحال برای همه.

دیروز اینجا روز اژدها (Dragon Day) بود. هرسال آخرین روز قبل از تعطیلات بهاری دانشجوهای معماری یه اژدها درست می‌کنن و بعد از اینکه از یه مسیری ردش می‌کنن تو قسمت دانشکده‌های هنر آتشش می‌زنن.

من که دیروز کلاس داشتم و نتونستم باهاشون برم و تا آخرش رو ببینم ولی تو اون قسمتی که تو مسیر من بود دیدمشون. اینم ویدیویی که گرفتم:

عکس‌های من از بالای سر جمعیت خوب نشده. عکسی که تو ویکی‌پدیا هست خیلی بهتره. ولی وقتی داشتم می‌رفتم طرف دانشکده دیدم یه عده هم دارن اینو راه می‌اندازن:

فکر کردم لابد همه دانشکده‌ها از این فرصت استفاده می‌کنن و یه چیزی درست می‌کنن ولی الان تو ویکی‌پدیا خوندم که ظاهرا این رقابت بین دانشکده معماری و مهندسی سر دراز داره و دانشکده‌های مهندسی هم هر سال یه سیمرغ (phoenix) درست می‌کنن. ولی انصافا مال دانشکده مهندسی قشنگتر نیست؟

اومدم تا امروز تموم نشده اینو بنویسم. امروز ۱۴ مارچه، یعنی ۳/۱۴ یا روز پی. خیلی از دانشکده‌های ریاضی این روز رو جشن می‌گیرن که تو جشن‌ها هم معمولا پای سیب می‌دهند (هم به خاطر اسمش هم خب دایره است!). امروز تولد اینشتین هم هست. البته خب این روز پی برای من خیلی جالب‌تره جون من خودمم روز پی به دنیا اومدم!‌ البته نه امروز تولدم نیست. مال من روز پی با تقویم فارسیه!