ما شنبه يک‌شنبه رفتيم Princeton. واقعا شهر قشنگي بود. من اينجا که مي‌رفتم بيرون و اين درختا و گل‌ها رو مي‌ديدم هي ذوق مي‌کردم که عجب بهشتي. ولي واقعا Princeton يه چيز ديگه بود. بي‌خود نيست بهش مي‌گن Garden State.
اول که رفتيم خود محوطه دانشگاه رو ديديم. به نظرم خيلي جو دانشگاه فعال‌تر و باحال‌تر از اينجا اومد. البته يه چيزايي فکر کنم خيلي تاثير داره. اول اين‌ که اينجا خيلي قسمت‌هاي مختلف از هم پراکنده‌ان. به همین خاطر collegeهای دانشجوهای undergrad از دانشکده‌ها و اینا جداست. یعنی در واقع تا حد زیادی زندگی undergradها از graduateها جداست. و خب باحالی دانشگاه به دانشجوهای لیسانسه. نه بقیه که همش به فکر درس خوندن و paper دراوردنند!
یه چیز خیلی خوب هم که Princeton داشت و اینجا نداره یه مرکز دانشجوییه. مثلا یه چیزی شبیه sharif union. دانشگاه Princeton یه Frist Campus Center دارن که توش همه‌ چی هست. غذا خوری، بوفه، مغازه، تلویزیون، سالن بازی، کامپیوتر، اتاق‌های گروه‌های دانشجویی و … . البته این‌جا هم یه McDougal Center هست که فقط مال graduateهاست و زیاد هم فعال نیست. البته همین الان یادم اومد که بوفه هم داره ولی فکر کنم تعداد بیشتری برن StarBucks یا Kofee تا اون‌جا.
بعد هم رفتیم دانشکده ریاضی. کلی تو اتاق مشترکشون!!!‌ (common room) چیزای جالب بود.

شب رفتیم تو یه پارکی. اون‌جا دیدیم زمین پره از یه موجوداتی مثل سوسک. بعد از جستجوهای فراوان فهمیدیم عجب موجودات جالبین اینا. وقتی لارو‌هاشون از خاک بیرون میان، از درخت‌ها یا دیوارها بالا می‌رن و در عرض یک شب بالغ می‌شن، پوستشون رو می‌شکافن و به یه حشره سفید تبدیل می‌شن. و بعد کم کم پوستشون سفت می‌شه و رنگی می‌شن. بعد جفت‌گیری می‌کنن. بعد از جفت‌گیری حشره نر می‌میره و ماده توی یه درخت لونه می‌سازه و تخم‌ می‌ذاره و خودش هم می‌میره. وقتی لاروها از تخم بیرون اومدند، راه می‌افتند و می‌رند توی زمین تا ۱۷ سال بعد.
هنوز دانشمندا نمی‌دونن که چه‌جوری اینا با هم هماهنگ می‌کنن که بعد از ۱۷ سال با هم از خاک بیان بیرون ولی احتمالا به این خاطر همه با هم بیرون می‌آیند که هر چقدر هم طعمه حیوون‌های دیگه بشن نسلشون از بین نره.
فیلم بلوغ یه Cicada
نقشه توزیع Cicadaها در ایالت‌های مختلف (امسال که نوبت ما نیست، ببینین نوبت شما هست یا نه)