خب نمی‌دونم اول ماجراهای این لپ‌تاپ بیچاره‌ام رو بنویسم یا از انتخابات.
من کلا آدم ترسویی‌ام. یعنی از اینکه ضد‌حال بخورم خیلی می‌ترسم. برای همین از بچگی دو تا کار رو می‌کنم، یکی اینکه زیاد راجع به چیزی هیجان زده و جوگیر نمی‌شم، یکی دیگه اینکه همه‌چیز رو بدترین حالتش رو متصور می‌شم.
در مورد انتخابات هم همین‌طور، هیچی ننوشتم، خواستم فقط برم خودم رای بدم ولی زیاد درگیرش نشم و هی فکر کنم که هاشمی اول می‌شه و قالیباف دوم. ولی نشد. بازم هی خبرها رو خوندم و هی با این و اون بحث کردم و هی ته دلم امیدوار بودم که معین حداقل دوم باشه.
پاشدیم رفتیم نیویورک و رای دادیم و کلی از اینکه انگشتمون رو جوهری کردیم کیف کردیم و خب آخرش اونی شد که ازش می‌ترسیدم. حتی بدتر از بدترین حالتی که می‌تونستم فکر کنم.
نمی‌دونم اصلا کار ما هست که تجزیه تحلیل کنیم که چی‌ شد یا نه. اینکه این ما بودیم که از دنیای اکثریت مردم خبر نداشتیم؟ فقط یه سری روزنامه‌های خاص و وب‌لاگ‌ها رو خوندیم و با فک‌ و فامیل‌های خودمون حرف زدیم؟
یا اینکه اتفاق خارج از معمولی افتاد؟ تقلب شد؟ تقلب به چه معنی؟ تو شمردن رای‌ها؟ تبلیغ با پول دولتی؟ یا فقط سازمان‌دهی؟
نمی‌دونم چرا طرفداری یه شخصیت مذهبی، سیاسی از یه نامزد ریاست‌جهموری یا یه حزب خاص گناه تلقی می‌شه؟ چه اشکالی داره که خاتمی بیاد بگه که از کی طرفداری می‌کنه؟ چه اشکالی داره که فرمانده‌های بسیج، امام جمعه‌ها، حتی رهبر از کس خاصی حمایت کنن؟ خب اگه حرف اونا برو داره خب حقشونه که کاندیداشون ببره.
اما مساله اینه که مثل همه چیزهای دیگه، همه به ظاهر بی‌طرفن ولی زیر زیرکی پول خرج می‌کنن و از نفوذشون استفاده می‌کنن. تو هیچ روزنامه‌ای و سایتی هم اینا رو ننوشته.
ولی حالا این هفته باز یه تصمیم سخت دیگه باید گرفت. انتخاب بین بدتر و بدترین. و بعد هم هی باید با خودت فکر کنی که آخرش هم همه این پیچ و خم‌ها خورد تا نه تنها هاشمی بیاد بلکه با یه رای زیاد بیاد. و بدتر از اون اینکه اگه این اتفاق هم بیفته خوشحال شی. آره داری تو این تارهای به هم پیچیده و مبهم زندگی می‌کنی، همه ممکنه دارن تو رو گول می‌زنن، همه دستشون تو دست همه، چی‌کار می‌شه کرد؟ هیچی تنها راهت اینه که بهترین کاری رو که بلدی بکنی، برای اینکه چیزی که از می‌شناسی از احمدی‌نژاد رای نیاره به اون هاشمی‌ای که می‌شناسی رای می‌دی.