بعضی‌وقتا که می‌دیدم بعضی از این خبرنگار‌ها چقدر رک سوال می‌پرسن با خودم می‌گفتم تو ایران هم شاید باید همین‌طوری بود. اگه بیای جلوی دوربین و روزنامه‌ها و اینا مثلا از رییس‌جمهور خیلی رک سوال کنی یا نقد کنی دیگه نمی‌تونن بگیرنت چون نمی‌خوان بگن که فلانی رو به‌خاطر سوالش گرفتیم. ولی دیروز که خبر رو خوندم اصلا باورم نمی‌شد. اصلا وقاحت این آدم‌ها رو نمی‌تونم درک کنم. دستگاهی که براش شرم نیست که میاد تو روز روشن این همه زنی که فقط اومدن برای یه تجمع رو دستگیر می‌کنه، اونم درست موقعی که همه جای دنیا دارن راجع به ایران حرف می‌زنن، دیگه چه روش مدنی‌ای براش جواب می‌ده؟ هی فقط باید روزی صدبار با خودم تکرار کنم که هنوز امیدی هست تا یه وقت اگه کسی اینجا ازم می‌پرسه راجع به ایران، بتونم بگم نه به اون بدی هم که شما فکر می‌کنید نیست.
بدیش اینه که خودمون هم داریم متقاعد می شیم که واسه این مملکت هیچ راه حل مدنی ای جواب نمی ده. خیلی وحشتناکه.
بزرگترین اشتباهی که جنبش زن های ایران می کنه اینه که خودش رو از بدنه ی جامعه جدا کرده. این که با اون همه تلاش (در حد خودشون و با محدودیت های ایران) نمی تونن دست کم یک همایش پرتعداد از زنان برگزار کنند نشونه ی اینه که یک جای کار گیر داره. اگر نتونند زنان ایران رو با خودشون همراه کنند به جایی نمی رسند. حالا این که این جنبش چه قدر می تونه “انسان” های ایرانی رو با خودش همراه کنه (انسان = مرد و زن) بماند. تنهایی که آخه نمی شه ….
—————————————-
رویا: به نظر من این مشکلشون هست ولی اشتباهشون نیست. حداقل جدیدا این کمپین یک میلیون امضا تا حد زیادی قراره عده زیادی رو شده در حد امضا درگیر کنه. ولی وقتی می‌خونم داستان‌های ملت رو که تو این جریان با چه حرفایی مواجه شدند، می‌فهمم هنوز خیلی راهه.
Hi,
Don’t be so much affected by just what you hear, for seeing is believing. You are not in Iran now and you don’t know what’s really passing in Iran. Be patient and love your country.