نمی‌دونم چرا من اتفاق‌های مهم زندگی‌م رو ننوشته‌ام تو وب‌لاگم. فکر کنم دلیل عمده‌اش اینه که من همیشه می‌ترسم که اون چیزی که می‌خوام بشه، نشه. بعضی‌ها می‌گن اگه راجع به آینده مثبت فکر کنی اون اتفاق مثبت برات می‌افته. در تئوری اینو قبول دارم ولی خب اینم هست که اگه فقط به اتفاق‌های خوب فکر کنی اتفاق‌های بد که پیش می‌آن همچین حالت رو می‌گیرن. ولی اگه انتظار اتفاق بد رو داشته باشی وقتی اتفاق خوب می‌افته خوشحال می‌شی خیلی. مثل وقتی که تو مدرسه برگه امتحان رو می‌گرفتی می‌دیدی شدی مثلا ۱۸. بعد که نگاه می‌کردی می‌دیدی تو جمع زدن اشتباه شده، می‌شی ۱۹. اینجوری خیلی بیشتر ذوق داشت تا وقتی که از اولش ۱۹ شدی. اون‌جوری غصه می‌خوردی که چرا از اول ۲۰ نشدی.
خلاصه با این استدلال من همیشه این احتمال تو ذهنم هست که شاید چیزا او‌ن‌جوری که باید پیش نرن پس بهتره جار نزنمشون!
خب حالا که بهم خندیدید کلی! الان هم یکی از اون موردهاست (نه خبری از بچه نیست!)
امسال بنده بالاخره شاخ غول رو شکستم و برای دانشگاه‌ها اقدام کردم و برای یه برنامه فوق‌لیسانس یک‌ساله تو دانشگاه Cornell پذیرش گرفتم.
فاصله دانشگاهم تا Princeton یه چهارساعت و نیم رانندگیه. بنابراین من اینجا یه اتاق اجاره کرده‌ام. آره، اینجا. الان تو همون اتاق نشسته‌ام و چون هنوز اینترنت ندارم دارم تایپ می‌کنم که فردا اگه برسم تو دانشگاه پست کنم.
این دو روز و نصفی که اینجا بودم به چیدن وسایل و بعدش جلسه‌های معارفه (Orientation) گذشته. شنبه جلسه برای دانشجوهای بین‌المللی که همون مودبانه دانشجوی خارجیه بود و یکشنبه (امروز) هم جلسه برای کل دانشجوهای تحصیلات تکمیلی (graduate). جلسه هم که خب همش سخنرانی بود. از رییس دانشگاه گرفته تا پلیس و مرکز بهداشت اومدن و توصیه و تعریف و این چیزا.
اگه وقت کنم به زودی از جزئیات حرف‌ها و اتفاق‌ها بیشتر می‌نویسم.