دیشب ساعت ۶ صبح خوابیدم. ولی بالاخره همه تمرین‌ها رو تحویل دادم سر وقت. خیلی بد بود که مجبور بودم درست در دقیقه آخر هول هولکی پرینت بگیرم و برم تحویل بدم یا درست ۱۰ دقیقه مونده به تموم شدن مهلت، فایلم رو upload کنم. البته شانس من هر تمرینی درست وقتی که من تموم می‌کردم تمدید می‌شد ولی دیگه من باید می‌رفتم سراغ درس بعدی.
یک چیزی که این مدت بهش فکر کردم این بود که چرا می‌گن آدم سنش زیاد می‌شه قدرت یادگیری‌اش کم می‌شه. البته شاید منظور از زیاد خیلی زیاده! ولی من مخصوصا این روزا احساس می‌کنم که دوران لیسانسم خیلی بچه بودم برای یاد گرفتن خیلی چیزا. همین چند روز پیش داشتیم با یکی از هم‌کلاسی‌هام بحث می‌کردیم در مورد خواب‌آلو!! بودن سر کلاس. نه اینکه بگم حالا من الان صددرصد سر کلاس حواسم هست. ولی چیزی که الان استثنا شده دوران لیسانسم حالت هرروزم بود. خیلی کم سرکلاس گوش می‌کردم. همیشه به امید خوندن کتاب بودم. ولی الان با وجود اینکه درس انگلیسیه که خب قاعدتا توجه کردن بهش سخت‌تره خیلی بیشتر در جریان درس هستم. اون هم‌کلاسیم می‌گفت شاید به خاطر اینه که تو دوران لیسانس آدم ااونقدر آگاهانه انتخاب نکرده و براش حالت اجبار داره ولی الان این همه به خودش زحمت داده که بیاد اینجا و به همین خاطر قدرش رو می‌دونه.
خلاصه که فکر می‌کنم حتی اگه واقعا قدرت مغز آدم کم می‌شه ولی عوضش چیزهای بیشتری رو می‌بینه و خیلی بهتر می‌فهمه که چیزایی که داره یاد می‌گیره کجای دنیا قرار می‌گیرن.
یه بحثی که من قبلا هم با علیرضا کرده‌ام راجع به این کلمه دانشجو و دانش‌آموزه. من نمی‌دونم که کی اون‌موقع این کلمه‌ها رو انتخاب کرده بوده و آیا ترجمه چیزی بودن یا نه. علیرضا اعتقاد داره که این خیلی انتخاب خوبی بوده و ما تا دبیرستان چیزی که رو که بهمون می‌دن باید یاد بگیریم و بعد تو دانشگاه باید خودمون بریم دنبالش. ولی من موافق نیستم و فکر می‌کنم تو دوران لیسانس هنوز ما باید همون دانش‌آموز باشیم چون هنوز ابزار کافی برای اینکه خودمون بریم دنبال دانش رو نداریم.