صبح‌ها وقتی دارم صبحونه می‌خورم و حاضر می‌شم رادیوی NPR گوش می‌کنم که اون ساعت معمولا برنامه Democracy Now‌ رو داره. معمولا وسط برنامه‌اش بسته به اینکه بیشتر راجع به چه کشوری حرف زده یا چه موضوعی یه آهنگ از اون کشور یا راچع به اون موضوع می‌گذاره. چند وقت پیش‌ها هم خیلی از برنامه راجع به ایران بود و وسط برنامه یه آهنگی گذاشت که وسط‌هاش فارسی می‌خوند. توجهم جلب شد و رفتم گشتم تا بالاخره یافتمش.

این آهنگه یه قسمت از یه آلبومه که لالایی‌های کشور به قولا محور شیطان! رو جمع کرده. از فلسطین، عراق، کوبا، افغانستان، ایران، سوریه، کره‌شمالی لالایی هست. از ایرانش یه آهنگ از پری زنگنه هست و دو تا هم از دو تا خواننده جوون، مهسا و مرجان وحدت.

این آهنگی بود که تو رادیو اون روز شنیدم. تیکه‌هایی از چندتا آهنگ‌های دیگه‌اش رو هم تو سایتش می‌تونین بشنوین.

حالا ما نمی‌تونیم رای بدیم دلیل نمی‌شه انتخابات رو دنبال نکنیم. این ویدیو که برای اوباما ساختن خیلی جالبه

خب چون خیلی تو جواب دادن به سوال‌های قبلی تحویلم نگرفتین همه چیزی که می‌خواستم بگم رو با هم می‌گم.

خب من در مورد خودم بگم که هم در مورد تلفن ثابت یا موبایل و همین طور هم اینترنت اگه پولش رو داشته باشم ترجیح می‌دم که یه پول ثابت بدم و هرچقدر می‌خوام استفاده کنم. البته منم مثل نون.جیم (البته نمی‌دونم دلیلمون یکیه یا نه) چون کلا با تلفن زیاد حرف نمی‌زنم ولی از صبح تا شب با اینترنت کار می‌کنم، اینترنت نامحدود برام مهم‌تره.

ولی از نظر من هیچ جای شکی نداره که انتخاب بیشتر تو این زمینه بهتره. مثلا یکی دو سال اول که اومده بودیم موبایل نداشتیم، چون ما که کسی رو نداشتیم که باهاش حرف بزنیم و خودمون هم همیشه با هم بودیم و این سیستم موبایل اینجا که یه پول نسبتا زیاد (حداقل برای اون موقع ما) بدی که مثلا ۵۰۰ دقیقه در ماه حرف بزنی و شب و تعطیلات هم هرچقدر می‌خوای اصلا مناسب نبود. در حالی که اگه یه گزینه داشتیم که به نسبت دقیقه پول می‌دادیم خیلی خوب بود. چون بالاخره آدم مثلا می‌ره مسافرت یا اینکه دو ماهی یه بار یه کاری پیش میاد. دادن این جور بسته‌های مختلف به نفع خود اون شرکت فروشنده هم هست. چون پول منی رو که در اون صورت اصلا مشتریشون نبودم از دست نمی‌دن.

همین مساله در مورد تلویزیون هم اینجا هست. با توجه به پولی که می‌دی یه تعداد خاصی شبکه رو می تونی ببینی. و البته هیچ انتخابی در مورد اینکه کدوم شبکه‌ها نداری. حالا اگه این مدل برای اینترنت هم پیاده بشه عکس‌العمل شما چیه؟ یه چیزی مثل این عکس:

چرا ما از این مدل می‌ترسیم؟

برای یکی از درسایی که این ترم دارم یه مقاله باید می‌خوندیم در مورد net neutrality. البته کلا بحثش خیلی فراتر از این حرفاست ولی یه قسمتش هم همینه که آیا خوبه که بیایم اجازه بدیم که مثلا یه شرکتی مثل گوگل که خب مثلا الان وضع مالیش بهتر از یاهوه یه پولی بده به شرکت‌هایی که اینترنت رو میارن در خونه ما که صفحه‌های اون سریع‌تر از مال یاهو بیان. یا مثلا اگه مدلی مثل این عکسه داشته باشیم آدم‌های بیشتری بتونن به گوگل دسترسی پیدا کنن.

مخالفا می‌گن که این باعث به هم خوردن این وضعیت بی‌طرفی که الان اینترنت داره می‌شه و شرکت‌های پول‌دار خیلی نفوذشون زیاد می‌شه.

موافقا هم می‌گن که خب اگه یه قسمتی از درآمد شرکت‌هایی که ما ازشون اینترنت می‌گیریم از شرکت‌های بزرگ مثل همین گوگل و یاهو و آمازون تامین بشه می‌تونن قیمت رو برای مشتری بیارن پایین و در عین حال خدمات بهتری ارائه کنند.

البته این بحث net neutrality‌ خیلی خیلی وسیع‌تر از این حرفاست. ولی این تقابل سیستم سرمایه‌داری و آرزویی که ما از یه جامعه ایده‌ال داریمش برام خیلی جالب بود.

چند تا سوال:

به نظر شما این خوبه که تو ایران موبایل دقیقه‌ایه؟ یا بهتره که یه پول ثابت بدی و بعد هرچقدر می‌خوای حرف بزنی؟

در مورد اینترنت چی؟ شما ترجیح می‌دین اینترنت ساعتی باشه؟ یا مثلا قیمت‌های مختلف بر حسب مقدار download کردن داشته باشه؟ یا اینکه باز یه قیمت ثابت بدین و همه روز بتونین استفاده کنین؟