یه عالم موضوع هست که هی می‌خواستم بنویسم

– در مورد لایحه حمایت از خانواده (انصافا حداقل یه اسم دیگه براش می‌گذاشتید) که لاله منو دعوت کرده بود خیلی وقت پیش و الان که فعلا از دستور خارج شده.

– در ادامه اون بحث موسیقی پریسا بهم پیشنهاد داده بود که هر از مدتی راجع به یه خواننده یا آهنگی تو وب‌لاگ بنویسم و خودش هم برام چندتا آهنگ برام فرستاده بود که حتما می‌خوام شروعش کنم.

– در مورد کتاب‌هایی که تازگی خوندم.

– در مورد اسباب‌بازی جدیدم که دیگه الان جدید نیست و داره می‌شه دو ماه که خریدم.

حالا همه اینا رو بعدا می‌نویسم ولی فعلا می‌‌خوام راجع به این جعبه‌ای که این کنار اضافه کردم بگم. اسم twitter رو که خیلی‌ها شنیدن. در واقع وب‌لاگ‌نویسی کوتاه در ۱۴۰ حرف. حالا منم می‌خوام یه همچین چیزی به این کنار اضافه کنم و سعی کنم مرتب عوضش کنم. البته هنوز خیلی نقص‌ها داره که سعی می‌کنم برطرف کنم.

اتفاقا همین یکی دو روز پیش نیویورک‌تایمز یه مقاله داشت در مورد سرویس‌هایی مثل همین twitter یا facebook که معنای جدیدی از دوستی و نزدیکی رو اوردن. این که همیشه دوستات، که در واقع اینجا باید گفت «دوست»هات دنبال می‌کنن که کجا هستی، چی‌کار می‌کنی، چه احساسی داری و … . عنوان مقاله‌اش هم خودش جالبه: I’m so totally, digitally close to you.