پویا یه مقاله‌ای برام فرستاد از نیویورک تایمز که با این‌که با یه تیکه‌‌هاییش موافق نبودم ولی برام جالب بود. گفتم شاید برای شما هم جالب باشه.

حرف این بود که اومدن اینترنت و وسایل دیجیتال خیلی به ما کمک کرده و خیلش هم مجانی. ولی هرچی بیشتر و بیشتر داریم به سمتی می‌ریم که ما باشیم که انتخاب می‌کنیم که چه چیزی رو پیدا کنیم. هر چه بیشتر می‌خوایم سورپرایز زندگی رو کم کنیم.

همه شاید وسوسه اینو داریم که وقتی می‌ریم خونه کسی تو کتاب‌خونه‌اش یا قفسه نوارها و CDهاش نگاه کنیم و چشممون به چندتا کتاب جدید یا خواننده‌ای که تا حالا اسمشون رو نشنیدیم بخوره. ولی حالا که کم کم همه آهنگ‌ها رفته رو کامپیوتر‌ها و ipod‌ها و شاید کتاب‌ها هم به زودی در kindle‌ها بره این تجربه رو شاید کم کم از دست بدیم یا مثلا وقتی نشستیم تو مترو یا مطب دکتر نمی‌تونیم یواشکی تیتر کتاب نفر بغلی رو دید بزنیم.

وقتی هرچی می‌گذره به جای رادیو podcast‌ گوش ‌می‌دیم و به جای تلویزیون هر برنامه‌ای که خودمون دوست داریم رو فقط روی DVR‌ ضبط می‌کنیم و دیگه شانسی یه برنامه جدید نمی‌بینیم و هنرپیشه جدید رو کشف نمی‌کنیم. وقتی دیگه روزنامه نمی‌خریم دیگه در حال ورق زدن چشممون نمی‌خوره به اطلاعیه یه کافی‌شاپ که اون‌ور شهر داره باز می‌شه.