سپهر از روزای اولی که به دنیا اومد چشم چپش خیلی بیشتر اشک میومد. دکتر گفت که بعضی وقتا هنوز غده‌های اشکی خوب تنظیم نشده‌اند و خودش خوب می‌شه. ولی هنوز که ۴ ماهش هم رد شده خوب نشده و ایران که بودیم خیلی بدتر هم شد. چشمش قی شدید می‌کرد طوری که صبح چشماش خوب باز نمی‌شد. یادم بود که بچه بودیم ما هم این‌طوری می‌شدیم و خیلی واگیر هم بود. دیگه با اب گرم یا چایی کمرنگ با پنبه تمیز می‌کردیم. وقتی اینجا اومدیم برای ویزیت چهار ماهگی که بردیم به دکتر نشون دادیم. البته از وقتی اومده بودیم بهتر شده بود خیلی. دکتر گفت که سفیدی چشماش سفیده و سرخ نشده و اون مریضی نیست (اینجا بهش می‌گن conjunctivitis یا چشم صورتی pink eye). گفت اگه باز بد شد بیارینش. دیروز صبح باز زیاد شده بود. دیگه زنگ زدم به دکتر. دکتر خودش نبود و یه دکتر دیگه بود. نگاه کرد و گفت که نه چیزی نیست و این همون راه غده‌های اشکیه که یه کم تنگه و به مرور زمان درست می‌شه و به طور متناوب ممکنه صبح‌ها این‌طوری بشه وبعد باز خوب بشه و فقط تمیزش کنید و کنار چشمش رو ماساژ بدید.

این یکی دکتره که دیدیمش این بار اتفاقا جزو دکترایی بود که تو بیمارستان سر زده بود بهمون و سپهر رو معاینه کرده بود. وقتی می‌خواستیم دکتر انتخاب کنیم علیرضا گفت این خانومه خوب بود. بقیه فقط معاینه می‌کردند ولی این بچه رو برداشت. عوض کرد و بعدش هم بغلش کرد. ولی وقتی از بیمارستان مرخص شدیم برای اولین ویزیت که رفتیم دیدیم که دکترای خانوم اون مطب همه نیمه وقت کار می‌کنند. منم اون موقع وسواس داشتم که هرلحظه‌ای که اراده کنیم خوبه دکتره باشه و این حرفا! این شد که دکتر فعلی رو انتخاب کردیم.

دیروز که شانسی اون یکی دکتره بود به علیرضا گفتم اگه بازم ازش خوشمون اومد اصلا عوض می‌کنیم دکتر رو. این جوون‌تر هم بود و گفتم خوبه که راجع به غذا هم بپرسم. گفت که ما قبلا می‌گفتیم تا ۶ ماهگی صبر کنید ولی حالا می‌گیم اگه می‌خوای از ۴ ماهگی هم می‌تونی شروع کنی. گفتم من عجله‌ای ندارم فقط گفتم شاید این طوری سیرتر بشه و کل شب رو بخوابه.

به این نتیجه هم رسیدیم که دکتر خودمون هم که همینا رو گفت و خوش‌اخلاق‌تر هم هست پس دکتر رو عوض نمی‌کنیم.