سپهر ۷ ماهه شد.

– ونکوور که بودیم دیگه کامل یاد گرفت که روی چهار دست و پاهاش بلند شه. با ترکیبی از این و سینه‌خیز به روش سربازها حسابی جلو می‌ره. دیگه اصلا نمی‌شه جلوش رو گرفت. سراغ همه چی می‌خواد بره. تازگی آشپزخونه رو هم کشف کرده و میاد تو آشپزخونه و به کارای ما نگاه می‌کنه.

– به آیفون و لپ‌تاپ از همه چی بیشتر علاقه داره. کافیه لپ‌تاپ رو یک ثانیه بگذارم زمین. از ذوق هول می‌کنه و بدو بدو میاد طرف لپ‌تاپ و تالاپ تالاپ دستاش رو می‌کوبه رو دکمه‌ها. هنوز هیچی نشده دکمه ۹ رو شکونده. به چیزای شفاف مثل لیوان و کیسه هم علاقه ویژه‌ای داره. به سیم هم خیلی علاقه داره که خب خیلی خطرناکه. جلوی سیم‌های چراغ و اینا که ثابته رو تا جایی که می‌شده متکا گذاشتیم که دستش نرسه ولی با سیم لپ‌تاپ‌ها نمی‌دونم چیکار می‌شه کرد.

– دیگه کتاب هم نمی‌شه به راحتی براش خوند. چون می‌خواد بیاد بگیرتش و بعد هم پاره پاره‌اش کنه. خوشبختانه انقدر کاتالوگ‌های مزخرف میاد که برای پاره کردن چیز کم نمی‌آره ولی دلم برای قبلا که ساکت می‌نشست تا براش قصه بخونم تنگ شده.

– صداهای بیشتری می‌تونه در بیاره. حتی یه چیزی شبیه بابا هم می‌گه. بعضی وقتا جلوش که می‌شینیم و حرف می‌زنیم انگار می‌خواد ادای ما رو دربیاره دهنش رو باز و بسته می‌کنه.

– غذا خیلی خوب می‌خوره (اگه چشمش نزنم!). معمولا برای صبحونه oatmeal با پوره گلابی، سیب یا موز یا مخلوطی از اینا می‌خوره. برای شام  هویج، سیب‌زمینی شیرین، نخودسبز و  کدو تنبل می‌خوره. بعضی شبا پوره یکیش یا مخلوط دو تاشون رو با rice cereal بهش می‌دم یا اینکه مرغ یا گوشت رو با پیاز و کرفس می‌پزم و بعد یکی دوتا از همین سبزیجات رو بهش اضافه می‌کنم. بعد که پخت پیاز و کرفسش رو جدا می‌کنم و بقیه رو پوره می‌کنم بهش می‌دم. اولش شبیه سوپه ولی من مقدار زیادی از آبش رو برمی‌دارم و بعدا با سبزیجات دیگه قاطی می‌کنم. چون قاشقی که به سپهر غذا می‌دم خیلی کوچیکه و اگه بخوام مثل سوپ رقیق بهش بدم  خیلی طول می‌کشه و احساس می‌کنم خیلی کمتر می‌خوره. می‌شنوم که تو ایران خیلی به بچه سوپ می‌دن. چقدر این سوپ‌‌ها رقیقه؟ دیگه نمی‌دونم چه چیزایی می‌تونم اضافه کنم به غذاهاش. لوبیا سبز و عدس رو به زودی امتحان می‌کنم. ولی میوه‌ها که الان خیلی‌هاش فصلش نیست و سبزیجات هم دیگه چیزی که نفخ‌اور و حساسیت‌زا نباشه به نظرم نیومده. شما ایده‌ای ندارید؟

– برنامه خواب شبش هنوز خیلی مصیبته. تو تخت خودش می‌خوابه ولی مرتب بیدار می‌شه و گریه می‌کنه. یا باید شیر بخوره یا اینکه رو پا تکون تکونش بدیم تا بخوابه. راجع به خواب خیلی وقته می‌خوام یه پست جدا بنویسم. وقت کنم حتما زود می‌نویسمش.

– در کل الان خیلی خیلی بچه‌داری لذت‌بخش شده. یعنی واقعا بودن و بازی کردن باهاش کیف داره. حسابی ما رو می‌شناسه و تا ما رو می‌بینه میاد طرفمون. کلی می‌خنده و می‌شه با حرف زدن و بازی کردن سرگرمش کرد. بعضی وقتا که جای غریبه باشه می‌شینه تو بغلم و سرش رو تکیه می‌ده رو سینه‌ام و از دور بقیه رو ارزیابی می‌کنه. اینکه بودنش با ما بهش آرامش می‌ده به منم آرامش می‌ده.