تو کامنت‌‌ها راجع به زبانی که ما با سپهر حرف می‌زنیم پرسیده بودند. من قبل از اینکه سپهر بیاد تصمیم اساسی داشتم که حتما فارسی زدن رو جدی بگیریم. به چند دلیل:

یکی اینکه تو این چند تا دانشگاهی که بودیم خیلی می‌دیدم که بچه‌های ایرانی که اینجا به دنیا اومده‌اند می‌رفتند کلاس فارسی یا با ایرانی‌ها رفت و آمد می‌کردند و دوست داشتند فارسی رو خوب یاد بگیرند. و بعضی‌ها بودند که معلوم بود تو خونه باهاشون با جدیت بیشتری فارسی حرف زده شده و خیلی بهتر حرف می‌زدند و بعضی‌ها مخصوصا اگه فقط یکی از پدر یا مادرشون ایرانی بود هیچی نمی‌تونستند حرف بزنند و سختشون بود. می‌دونم که شاید همه بچه‌های نسل دوم تو یه دوران‌هایی مخصوصا نوجوونی دلشون بخواد که همرنگ محیطشون بشن و از هرچی زبون فارسی و پدر و مادر ایرانیه بیزار بشن ولی تا جایی که دیده‌ام بعد از اون مرحله عبور می‌کنن و دوباره دوست دارن با این هویت ایرانیشون هم دوباره آشنا بشن و اونوقت اگه همون سلام حالت چطوره رو از بچگی یادشون مونده باشه به نظرم کمک بزرگیه.

یکی دیگه اینکه با اینکه فکر نکنم من هیچ‌وقت این طوری باشم که بخوام مرتب هرسال  برم ایران ولی خب دوست دارم سپهر در حد یه مکالمه ساده با بابا مامان‌های ما و فامیل‌ها بتونه حرف بزنه.

دیگه اینکه لهجه‌اش بد نشه. ترجیح می‌دادم انگلیسی رو نه با لهجه ایرانی ما که درست و حسابی از خود محیط یاد بگیره. حتی انقدر جدی بودم قبل از به دنیا اومدنش که حتی فکر کرده بودم کتاب‌های انگلیسی که می‌خوام براش بخونم رو ببرم بدم کتابخونه مامان‌های دیگه یا مسوول کتاب‌خونه برام به انگلیسی بخونن من ضبط کنم اونطوری براش بگذارم.

ولی خب  از اون موقعیت سفت و سختم اومده‌ام بیرون و کتاب‌های انگلیسی رو به انگلیسی می‌خونم چون واقعا خیلی‌هاش ریتمشه که جالبه و نه داستان و با ترجمه همه خوبیش از بین می‌ره. بیرون هم که هستیم اگه مثلا کسی به سپهر نگاه کنه یا بچه دیگه‌ای باشه به انگلیسی بهش می‌گم که مثلا نی‌نی رو نگاه کن یا بگو بای‌بای. می‌دونم که اینا رو خوب نمی‌فهمه ولی خب اینجوری در واقع با طرف مقابل هم دارم یه مکالمه‌ای می‌کنم.

اینکه بعدا بره مهدکودک و انگلیسی بلد نباشه خیلی برام مساله‌ای نیست چون خیلی دیده‌ام بچه‌هایی که هیچی بلد نبودن و خیلی خیلی زود یاد گرفته‌اند. ولی خب به همین دلیل اگر بتونم حتما خیلی زودتر از وقتی که بخواد تمام وقت بره مهدکودک دوست دارم جایی باشه که با بقیه بچه‌ها بازی کنه و حرف بزنه مثلا مهدکودک نیمه وقت یا کلاس‌های بازی یا حتی با همسایه‌ها.

کلا علاوه بر دلایلی که گفتم که دوست دارم فارسی بدونه، انگلیسی حرف زدن تو خونه هم یه چیز تقریبا غیر ممکنه برام. قربون صدقه رفتن پاهای توپولی رو آخه نمی‌شه انگلیسی گفت!

در طول روز که من و سپهر خونه‌ایم باید سرش رو گرم کنم. در کل بیشتر از همه چیز به وسایلی که مال خودش نباشه علاقه داره. ولی خب از بین اسباب‌بازی‌هاش چندتا هست که هم بهشون علاقه داره هم مدت بیشتری باهاشون بازی می‌کنه و هم در پیشرفت‌های حرکتی‌اش به نظرم موثر بوده‌اند. من به اون مدلی که خودمون داریم لینک می‌دم ولی بیشتر از اینکه مدل اسباب بازی مهم باشه نوعش مهمه.

این یکی اسمش هست baby gym! خلاصه قراره توش دمبل بزنه!

از همون روزهای اولی که به دنیا اومده بود می‌گذاشتیش توش و اولاش حتی نمی‌تونست سرش رو بچرخونه که بالا رو نگاه کنه. کم کم سرش رو بالا می‌کرد و به اسباب‌بازی‌هایی که آویزون هستند نگاه می‌کرد یا به چراغ‌هایی که بالای سرش خاموش و روشن می‌شدند. تنظیم موسیقی مدلی که ما داریم این طوریه که یا خودش تمام مدت آهنگ می‌زنه یا اینکه فقط وقتی که یه فشاری به اون نیم‌دایره‌ها بیاد صدای آهنگش در میاد. این جوری وقتی که پاهاش رو محکم می‌زد و می‌خورد به یکی از اینا صدای آهنگ در میومد و خوشش می‌اومد. بزرگ‌تر که شد کم کم سعی می‌کرد دستش رو دراز کنه و چیزا رو بگیره. اولین غلتش رو توی همین اسباب‌بازیش بود که زد. هر از گاهی هم همین‌جا رو شکم می‌گذاشتیمش که سرش رو بالا بیاره. الان هم با اینکه شاید از نظر یادگیری چیزی براش نداره هنوز هم از حرکت نور و صدای بالای سرش خوشش میاد و دستش رو می‌گیره بلند می‌شه که بتونه دکمه‌‌هاش رو خودش بزنه.

یه اسباب‌بازگی دیگه‌اش این حلزونه بود که وقتی براش خریدم که تازه سینه‌خیز می‌رفت.

دم حلزونه رو که فشار بدی شروع می‌کنه با آهنگ زدن یواش یواش جلو می‌ره که بچه تشویق شه پشتش راه بیفته و بره. البته اون موقع سپهر ازش می‌ترسید! ولی اون تیکه‌ای که روی حلزونه داره جدا می‌شه و حلقه‌هاش در میاد.

از اون‌ها خیلی خوشش می‌اومد. کم کم یاد گرفت که خودش حلقه‌ها رو از توش دربیاره و بعد هم خودش شروع کرد به اینکه سعی کنه برشون گردونه سر جاش. الان حسابی وارد شده و خودش یکی یکی حلقه‌ها رو در میاره و بعد دوباره می‌گذاره سرجاش. با خود حلزونه هم رفیق شده و یاد گرفته که دمش رو فشار بده راه می‌افته.

این اسباب‌بازیش هم هدیه دوستامون بود.

این کاسه‌ها رو هم می‌شه روی هم گذاشت و برج درست کرد، هم توی همدیگه می‌رن. وقتی که ما روی هم می‌گذاریمشون مشغول هر شیطونی دیگه‌ای هم باشه بدو بدو با ذوق میاد که بهمشون بریزه. کم کم داره سعی می‌کنه خودش روی هم دیگه بگذاره ولی هنوز خیلی موفق نبوده. وقتی تو حالت تو هم رفته هستند اول از توی هم در آوردنشون شروع کرد و کم کم الان یاد گرفته که توی هم بگذارتشون. یه بازی دیگه‌ای هم که خودش شروع کرد اینه که اسباب‌بازی‌های دیگه‌اش که کوچیکه رو می‌اندازه توی این کاسه‌‌‌ها و بعد برای خودش دست می‌‌زنه.

این توپ رو از مغازه اسباب‌بازی‌ فروشی خیلی باحال پرینستون خریدم.

به مسوول اونجا گفتم که برای بچه‌ام دنبال توپ می‌گردم و اون بهم این رو داد. اینم خیلی چیز خوبیه به خاطر سوراخ سوراخ بودنش از همون بچگیش خیلی راحت دستش می‌گرفت و صدا هم که می‌ده. الان بلده که پرتش کنه و حسابی با هم توپ بازی می‌کنیم. علیرضا که باهاش بازی می‌کرده بهش گفته قلش بده. یاد گرفته و هر چیز توپ مانندی می‌بینه بهش می‌گه قل قل! حتی اون روز رفته سراغ هندونه و با ذوق و شوق می‌گه قل قل!

برای بچه‌‌ها هرچیزی می‌تونه اسباب‌بازی باشه ولی من از اینا خیلی خوشم اومده چون احساس می‌کنم قابلیت‌های خوبی داشتن که سپهر خودش توانایی‌های خودش رو باهاشون کشف کنه.