قرار بود از تولد یک‌سالگی سپهر بنویسم. اگه هنوز پرینستون بودیم یه جشن تولد گنده می‌گرفتم و همه دوستامون رو دعوت می‌کردیم ولی خب تازه اومدیم اینجا و هنوز خیلی کسی رو نمی‌شناسیم. یعنی می‌تونستم چند نفر رو دعوت کنم ولی بعد دیدم سپهر هم وقتی با خودمونه کلا خوش اخلاق‌تره. وقتی دیگران رو می‌بینه هی می‌خواد ببینه اینا کین و چه خبره و قیافه فکر کردنش مثل خودم بیشتر بداخلاق به نظر میاد. اینه که خودمون سه نفری بودیم.

برای کیک دیده بودم که بعضی‌ها برای بچه‌‌‌های یک ساله یه کیک کوچیک می‌گیرن که بهش هم می‌گن smash cake که می‌گذارن جلوش تا هرچقدر می‌خواد ازش بخوره و بیشتر له لورده‌اش کنه. اول می‌خواستم خودم درست کنم که سالم‌تر هم باشه و شکر هم نداشته باشه (چون بهش تا حالا شکر نداده بودم). ۳-۴ جور دستور رو امتحان کردم و توش بعضی‌هاش بد هم نبود. ولی خب دوست داشتم قیافه‌اش خوشگل هم باشه. اینه که بالاخره از Whole Foods که یه مغازه‌ایه اینجا که غذاهای ارگانیک می‌فروشه یه کیک ساده گرفتیم که خامه بود و توت‌فرنگی.

برای تزیین از قبل یه عالم بادکنک رنگ‌های مختلف خریده بودیم و باد کردیم و با نخ به هم وصل کردیم و زدیم به دیوار.

به عنوان کلاه تولد هم از پارچه‌های نمدی رنگی براش یه کلاه درست کردم. طرح روش رو هم از رو پتوش کپی کردم. الان روش عدد یک رو دوختم که اگه بتونیم دوست دارم هر سال عددش رو عوض کنم و هر سال برای تولدش سرش بگذاره.

کادو هم دوست داشتم یه چیز بزرگی بگیریم که یادش بمونه برای تولد یک‌سالگیش چی گرفته ولی چیز خوبی که مناسب بچه یک‌ساله باشه پیدا نکردم و یه چیزی هم پیدا کردم تا بعد از تولدش نمی‌رسید. این بود که یه چندتا چیزای کوچیک گرفتیم. مامان و بابام و داداشم یه ماشینی براش گرفتن که تمام مدت حواسش به اون بود و با هر ترفندی می‌اوردیمش که بقیه کادوهاش رو ببینه باز بدو بدو می‌رفت سراغ ماشینه.

تولد خوبی بود. خودش خوشحال بود و کلی هم با همه وجود رفت تو کیکش و می‌خواست تا تهش رو بخوره. خودم همیشه چه تولدهای کوچیک خانوادگی چه تولد بزرگ با دوستا برام خاطره انگیز بوده خدا کنه سپهر هم همیشه تولدهاش بهش خوش بگذره.