صبح که خبر زلزله رو خوندم، ناخوداگاه فکر کردم چرا آخه؟ حالا وسط سختی و گرونی و اینا یه کم مدال‌های المپیک خبرهای خوب بود. (البته واقعا نمی‌دونم تو ایران هم انقدر که ما مدال‌ها رو می‌شماریم، دنبال می‌کنند یا نه). بعد باید این طوری بشه.
کاری هم که از دست ما برنمی‌آد. جز پول دادن که اونم با وجود تحریم‌ها خیلی سخت یا اصلا غیرممکن شده.
چرا اینقدر مثل ندید بدیها می نویسید. فکر کردی فقط تو آمریکا مردم با مدال المپیک خوشحال میشند و دنبال می کنند.
آره واقعا! :( شما قبلا چه جوری پول میفرستادین؟
خب تحریم بانکی و اینا که از وقتی ما اومدیم بوده.
ولی خب سر زلزله بم که ما yale بودیم و پول جمع کردن و یه سری استادها و پزشک‌ها رفتن مستقیم خودشون کمک کردن و وسایل رو بردن.
این رو اون موقع نوشته بودم از حرف‌های یکی از کسایی که رفته بود. خودم داشتم می‌خوندم برام جالب بود!
tooye oon neveshtaye ghablitoon, inke ye mosaferi rad mishode motevajeh zelzeleh shode kheili ajib gharib be nazar miad. az jay digeh ii ham in ro hich kas shenideh?
حقیقتش خودم هم این بار خوندمش برام عجیب بود. همون‌طور که گفتم اون کسی که نقل کرده بود پزشک و استاد دانشگاه ییل بود که کلی رفته بود ایران کار کرده بود. من اونقدر شخصا نمی‌شناختمش که بدونم چقدر آدمیه که مثلا شایعه‌ها رو باور می‌کنه یا نه.