یه نکته خوب تو حرف زدن سپهر که امیدوارم همیشه بمونه توش اینه که احساساتش رو با کلمه توصیف میکنه. مثلا «دوست نداره»، «ترسیدی»، «ناراحتی» که البته یعنی دوست ندارم، ترسیدهام و ناراحتم. «چه خوشگله» و «چه باحال شد» هم تازگی میگه. البته خب اگه هم از چیزی خوشش بیاد که صدبار میگه «بازم».
آشپزی
آیفون
آیندهنگری
اخلاق
اریگامی
امریکا
اولینها
ایران
بابا
بانک
برکلی
بهتن
بچهداری
تقویم
تلویزیون
تنکسگیوینگ
تولد
جنگ
جیم
حاملگی
خانه
خبر
دنیا
دو سالگی
دوچرخه
دویدن
رانندگی
روزمره
زنان
سال نو
سرگرمی
سفر
سمپاد
سه سالگی
سوال
سیاست
شبکههای اجتماعی
شریف
شعر
شیردادن
طپش قلب
علائق
عکس
غر
فصلها
فوتبال
فیلم
لیست زندگی
لینک
متعلقات
متفرقه
مدرسه
مردم
مهاجرت
موسیقی
مونتسوری
نظر
نوامبر
نوستالژی
نوشتن
نویسنده
نکته
هالووین
هوا
وبلاگ
ورزش
وسایل بچه
ونکوور
پاریس
پروژه ماهانه
پرینستون
پزشکی
پلاک پنج
پنج سالگی
پول
چهار سالگی
کاردستی
کامپیوتر
کتاب
کرنل
کرونا
کریسمس
کلاس اول
کمبریج
یادگیری
یک روز در زندگی
عزیزم :* چقدر دوست داشتنیه این گل پسر! این خیلی عالیه رویا جون. همینطور که بزرگ میشه، حمایت بزرگتر ها خیلی مهمه. بخصوص ما ایرانی ها که بصورت فرهنگی یاد گرفتیماحساساتمون رو نشون ندیم و جلوش رو بگیریم، باید تلاش کنیم بچه هامون رو به شکل مناسبی حمایت کنیم.