عجب روزی بود امروز.

روز رو که با خونه تمیز کردن شروع کردیم. می‌خواستیم یه کم عمیق‌تر خونه رو مرتب کنیم که آخر هفته مهمون داریم هم خونه تمیز باشه. البته این منجر به این شد که خونه نامرتب‌تر بشه.

عصر یکی از همکارهای علیرضا دعوتمون کرده بودند خونه‌شون. از خیلی قبل علیرضا گفته بود که از این سری همکاراش که تقریبا همسن و سال خودمون هستند خوشش می‌آد و خوبه که بتونیم باهاشون رفت و آمد کنیم. فکر می‌کردیم مهمونی ساعت ۲ قراره باشه ولی دیر کرده بودیم و ساعت ۲:۳۰ رسیدیم. تازه دم در علیرضا که ای.میلش رو نگاه کرده فهمیدم بابا مهمونی اصلا ساعت ۳ بوده!‌ یه کم ضایع بود ولی خب عوضش تونستیم قبل از اینکه شلوغ پلوغ بشه باهاشون حرف بزنیم و بیشتر آشنا بشیم.

مهمونی هم روی پشت‌بوم بود با منظره به اقیانوس و مرکز شهر و …. بعد از یه مدتی بقیه هم اومدند. سپهر از اولش منتظر اومدن یکی از خانواده‌‌ها بود که با اونا نزدیک هم زندگی می‌کنیم و بچه‌ هم دارن و باهاشون خیلی وقته رفت و آمد داریم. دیگه اونا که اومدن با بچه‌ اونا با هم بازی کردن و کتاب خوندیم برای دوتاشون. این دوستم که همونیه که گفتم تو کتاب‌خونه هم دیدیمشون بچه خودش رو با دو دست بلند کرد و تاب داد و اون کلی ذوق کرد. بعد از سپهر پرسید که می‌خوای تو رو هم بگردونم. سپهر هم با هیجان گفت آره. حالا هی من با خودم فکر می‌کنم که بگم نه می‌ترسم دستش در بره (مثل دفعه پیش) از اون طرف می‌ترسم که خیلی به نظر لوس برسم. مخصوصا که کلا فکر کنم بچه‌داری ما با هی لباس پوشوندن و بیا دستت رو بشور و …!‌به چشم اونا لوس میاد. گفتم الان دیگه سه سالش شده و بگذار یه دفعه هم بی‌خیال باشم.

ولی سپهر که تاب خورد فوری اومد سرش رو گذاشت تو بغل من گریه. فهمیدم که آی دستش در رفته. بهش گفتم چی شده و گفت دستم درد می‌کنه. درست مثل دفعه پیش شده بود. البته خب این دفعه خب خیلی بهتر حرف می‌زنه و خودش گفت این دستم درد می‌کنه. دیگه تند و تند خداحافظی کردیم و اومدیم خونه.

دیگه قسمت مصیبت دکتر اورژانس پیدا کردن و ۴۵ دقیقه اونجا منتظر موندن و اینا رو تعریف نمی‌کنم. باز هم دکتر اومد و با یه تق دستش رو جا انداخت و سپهر ظرف چند ثانیه سرحال شد و دوباره شروع کرد دستش رو تکون دادن. خلاصه مهمونی رو که نصفه ول کردیم. تا من باشم نخوام به کسی چیزی رو ثابت کنم!

امروز تولد یه خانم نه ساله دعوت بودیم. خودمون که خیلی دوستش داریم و سپهر هم دیگه عاشقشه. از اول هفته یه اشتباهی کرده بودم و بهش گفته بودم آخر هفته می‌خوایم بریم خونه‌شون تولد. دیگه هر روز می‌گفت امروز شنبه است؟ الان خوابیدیم؟ بیدار شدیم شنبه شده؟

تو راه هم که خبر توافق هسته‌ای رو از تویتر دیدیم. و تا رسیدیم هم زدیم اخبار بی.بی.سی و همه چشم به تلویزون و کنفرانس خبری. یعنی امروز یه روزی می‌شه که بعدا تعریف کنیم برای همدیگه که روزی که توافق‌نامه امضا شد ما کجا بودیم؟ هنوز اصلا وقت نکردم حرف‌ها و حدیث‌های کنار اخبار رو بخونم فقط دیدم که تو فیسبوک و توییتر همه خوشحالن. کاش همیشه خوشحالی باشه.

هفته دیگه به مناسبت روز شکرگزاری مهدکودک سپهر تعطیله. ولی امروز گفته بودن که می‌خوان ناهار Thanksgiving بدن. حتی برای بچه‌هایی که ناهار نمی‌مونن. گفته بودن که هر کسی هم می‌خواد از پدر مادرها می‌تونه بیاد کمک. منم گفتم که می‌تونم بیام.

معلمشون گفت که ساعت ۱۰ برم. تو کلاس که رفتم همه کنجکاو بودن که من کی‌هستم. هی بهشون گفتم که من مامان سپهر هستم. بعد می‌گن چرا اومدی؟ گفتم اومدم به معلمتون کمک کنم برای ناهار امروز. بعد اومدن هی منو بغل کردن!

تو یخچالشون پر از غذا بود. مدیرشون مواد اولیه رو خریده بود و هر کدوم از کلاس‌ها یه قسمتی رو درست کرده بودند. کلاس سپهراینا سیب‌زمینی و سیب‌زمینی شیرین کبابی شده درست کرده بودن. بعد دیگه همه غذاها رو بین همه تقسیم کرده بودن.

قرار شد که من غذاها رو گرم کنم و بچینم تا ۱۰:۳۰ غذا بخورن. فرصت خیلی خوبی هم بود که تو این مدت که غذا گرم می‌کردم، بچه‌ها رو هم می‌دیدم. هم شخصیت‌هاشون رو هم اینکه روند کلاس چه طوریه. البته خب همون‌قدری که می‌شه در نیم‌ساعت با وجود آدم غریبه دید!

بعد بچه‌ها هم کمک کردند و میزها و صندلی‌ها رو چیدن. بعد یه قصه راجع به Thanksgiving معلمشون براشون خوند و بعد یکی یکی اسمشون رو گفت که هر کسی بره سر جاش بشینه. همون موقع مامان یکی دیگه از بچه‌ها هم اومد. بعد دیگه ما (دو تا مامان و معلم و کمک معلم) غذاها رو یکی یکی می‌بردیم پیش بچه‌ها و اگه می‌خواستن یه کمی براشون می‌ریختیم. سپهر اصلا انگار براش عجیب یا جالب نبود که با همکلاسی‌هاش داره ناهار می‌خوره. همه انواع غذاها رو که ازش می‌پرسیدن می‌گفت می‌خوره و مثل معمولش غذا خورد. مثلا پوره سیب‌زمینی رو خیلی دوست نداره و اونجا هم نخورد. بعد داشتم برای علیرضا تعریف می‌کردم چه غذاهایی بود، سپهر می‌گه من potatoش رو نخوردم mashedش رو خوردم! بعد هم هرکی غذاش تموم می‌شد خودش وسایلش رو جمع می‌کرد. البته خب بعضی‌ها مرتب‌تر و بعضی‌ها شلخته‌تر! دیگه منم باقیمونده غذاها رو جمع کردم و یه کم کمک کردم میزها رو تمیز کنن و سرجاش بگذارن.

دیگه نیم‌ساعت مونده بود به وقتی که باید سپهر رو می‌بردم. نمی‌دونستم همون موقع ببرمش یا برم و طبق روال معمول برگردم. دیگه تصمیم گرفتم که بهتره برم و روال معمول رو به هم نزنم. سپهر ولی ناراحت شد که من دارم می‌رم. احساس بدی خب داشتم ولی اون یکی دختره هم مامانش اومده بود هم یه کم ناراحتی کرد مامانش که رفت و بعد زود سرحال شد.

وقتی موقع برداشتن سپهر شد وقتی اومد تو ماشین همچین عصبانی بود و مثل همیشه خوش و خوشحال سلام نکرد. ولی خب بهش گفتم که دیدی بهت گفتم سروقت میام اومدم و اینا دوباره سرحال شد.

 

دیروز داشتم اتاق کار (office) مون رو مرتب می‌کردم. تو اتاق از همه بیشتر خرده ریزهایی داریم که خیلی وقتا نمی‌دونم باهاشون چیکار کنم. از همه سخت‌تر اون قسمتی که دلیل نگه‌داشتنشون یادگاری بودنه.

حقیقتش بدم نمی‌اد که یه انقلاب دیجیتال بکنم و همه یادگاری‌های فیزیکی رو تبدیل کنم به دیجیتال. یعنی ازشون عکس بگیرم. تازه خوبیش اینه که می‌تونیم برای عکس توضیح هم بنویسیم. این طوری جا نمی‌گیره. گرد و خاک نمی‌گیره. شاید بیشتر هم نگاهشون کنی به نسبت چیزایی که گذاشتی تو جعبه و سالی یه بار هم نگاه نمی‌کنی.

احتمالا دیگرانی هم هستند که مثل من فکر کنن. مثلا یکی از این چیزا نقاشی‌ها و کاردستی‌های بچه‌هاست. خب سپهر تابستون هر هفته یه سری نقاشی و کاردستی از مدرسه می‌اورد. تو خونه هم که حداقل روزی یه اثر هنری تولید می‌کنه. یه سری زیادیش رو که خیلی شبیه همه که می‌ریزیم دور. ولی باز هم یه تعدادیشون هستند. یه app هست به اسم artkive که اصلا برای همین درست شده. از کارای هنری بچه‌ات عکس می‌گیری و کنارش هم توضیح می‌دی. بعد دیگه می‌تونی با خیال راحت بندازیش دور. البته اگه دلت بیاد!

این هم پستی که  دیروز تا آخرش نوشته بودم و پرید.

چند وقت پیش عارفه از یک روزش عکس گرفته بود و گذاشته بود. منم سعی کردم همین کار رو بکنم. از حالا اخطار بدم که تعداد عکس‌ها زیاده. معمولا عکس از خودمون اینجا نمی‌گذارم ولی خب این دفعه استثنا قائل شدم!

صبح یه ربع دیرتر از هر روز از خواب بیدار شدم.

کتری گذاشتم و ظرف‌ها رو از ماشین بیرون اوردم و صبحانه رو چیدم روی میز، تا سپهر و علیرضا بیدار بشن.

برای ظهر سپهر میوه قاچ کردم. سعی می‌کنم برای علیرضا ناهار بدم ببره. ولی هم دیر بود و هم غذا از دیشب کم مونده بود.

سپهر هم بیدار شد و همه نشستیم به صبحونه خوردن. سپهر شیر خالی رو خیلی کم می‌خورد اینه که از بچگی صبحونه شیر موز می‌خورد. ولی تازگی اونو هم کم می‌خورد . اینه که گفتیم چه کاریه همون شیر خالی رو پس بخوره. ولی این دفعه بازم هوس شیر موز کرده بود و نسبتا خوب خورد.

حاضر شدیم

هر روز من اول علیرضا رو می‌رسونم ایستگاه اتوبوس. هم خودم کمتر رانندگی می‌کنم هم علیرضا زودتر می‌رسه به دانشگاه. ولی امروز هم خیلی دیر بود هم بارون می‌اومد. همه با هم رفتیم مستقیم به طرف مهدکودک سپهر.

بعد با علیرضا رفتیم یه کافی‌شاپ نزدیک دانشگاه نشستیم.

ساعت ۱۱ من راه افتادم که برم دنبال سپهر. برش داشتم و تو راه میوه خورد و تعریف کرد.

سر راه رفتیم Staples. هی هم سپهر می‌پرسه که چرا L رو این طوری نوشته؟

رسیدیم خونه و ناهار خوردیم.

سپهر می‌گه که می‌خواد امروز رو زمین غذا بخوره. طبق دستور choose your battle این یکی چک و چونه رو بی‌خیال می‌شم و رو زمین غذا می‌خوره.

معمولا بعد از غذا حوصله جمع کردن ندارم! بی‌بی‌سی فارسی نگاه می‌کنم و

سپهر پیانو می‌زنه و من از روی دفترچه‌اش براش شعرا رو می‌خونم. نصفش رو بلد نیستم و اتفاقا سپهر هم همونا رو می‌گه بخون!

بعدش می‌ره سراغ سرگرمی مورد علاقه‌اش که کشیدن تمام تابلوهای راهنمایی رانندگی و اسم خیابون‌ها و چراغ‌های راهنمایه.

وبازی‌های دیگه.

برای سپهر یه عصرونه‌ای می‌آرم تا بخوره ظرف‌ها رو می‌گذارم تو ماشین و اشپزخونه رو یه کم مرتب می‌کنم. امروز کتاب‌خونه قصه‌خونی داره.می‌ریم اونجا.

اونجا یکی از دوستام رو هم می‌بینم و با اون حرف می‌زنیم و بچه‌ها بدو بدو می‌کنن تا ساعت ۵:۳۰ می‌شه و باید بریم دنبال علیرضا.  سپهر چون ظهر نخوابیده حسابی خسته است و همین‌طور کتاب به دست تو ماشین خوابش برده. معمولا این جور وقتا مصیبته ولی خوشبختانه بیدار شد و با یکم بازی و شوخی سرحال شد و با علیرضا مشغول بازی شدن.

تا من شام حاضر کنم.

شام رو که خوردیم. علیرضا و سپهر می‌رن بالا که مسواک بزنه سپهر و بره بخوابه. منم ظرف‌ها رو جمع می‌کنم و اسباب‌بازی‌ها رو هم یه سر و سامونی می‌دم و خودم با یه چایی می‌آم بالا به نوشتن وب‌لاگ.