گفتم که صبح‌ها می‌رم استارباکس.

یکی از کارمندهای اونجا یه دختره است که یه بار هم که بری می‌فهمی که خیلی خوش‌اخلاقه. با همه خوش و بش می‌کنه و کسایی که مرتب میان حسابی باهاش حرف می‌زنن. راجع به همه هم حواسش هست که چی معمولا سفارش می‌دن، با کی میان و با کی می‌رن و مثلا موهاشون کوتاه شده یا صاف شده یا بلند شده. همیشه وقتی چیزی سفارش می‌دی از پشت پیشخون میاد و  حتی اگه نشستی بیرون پیدات می‌کنه و بهت می‌ده .ولی وقتی بهش دقت کنی می‌بینی که خب با این همه حرف زدن و بعد رفت و آمد در واقع از بقیه کمتر کار می‌کنه. و باز اگه بیشتر دقت کنی می‌بینی که یه کمی هم شلخته است. مثلا وقتی رو میز رو تمیز می‌کنه همه چیز می‌ریزه و بعد مجبور می‌شه جارو بیاره. یا مثلا یه بار اومد شکرها رو پر کنه همه شکرها ریخت رو زمین. همون موقع نیومد جمع کنه. ملت اومدن همه شکرا پخش شد و یه عده گفتن ای وای اینجا چی شده. تازه جارو اورد جارو کرد.

اولا ازش حرصم می‌گرفت که از این مدل‌هاست که با همین حرف زدن خودش رو جا کرده و اینا!! ولی تازگی احساس می‌کنم شاید مخصوصا تو همچین محیطی وجود آدم‌های این طوری لازمه. چون خب اگه هر روز بدونی که وقتی میای دو دقیقه قبل از کار یا وسط یه روز خسته‌کننده قهوه می‌گیری و با یکی خوش و بش می‌کنی بیشتر میای یا مثلا بعضی از کسایی هم که میان اونجا آدم‌های مسنی هستند که شاید این تنها معاشرت روزشون باشه و این حسابی حواسش بهشون هست.

خلاصه مشتری‌ها که راضین ازش. همکاراش رو نمی‌دونم!

دیروز ننوشتم. خوب داشتم پیش می‌رفتم‌ها. سعی می‌کنم امروز دو تا پست بنویسم. فعلا هم برای اینکه بعد از چک‌ و چونه‌های صبحگاهی یه کم آروم‌تر بشم از شیرین‌کاری‌های سپهر می‌نویسم.

– بی.بی.سی داشت یه کنسرت از حسین علیزاده پخش می‌کرد. تقریبا آخرش روشن کرده بودیم و نمی‌دونم دقیقا چی بود. ولی وقتی تموم شد و ملت دست زدند سپهر می‌گه «good job everybody!»

– دوشنبه که سپهر مدرسه‌اش تعطیل بود رفتیم مرکز خرید. اون‌جا یهو می‌گه «that’s funny. چرا u چشم چشم داره»! منظورش به آرم مغازه‌ ماست یخ‌زده فروشی بود.

– ظهر بهش می‌گم خب بریم بخوابیم. کجا بخوابیم؟ می‌گه «اممم. مامان به نظر تو کجا بخوابیم؟ نظر تو چیه؟!»

– رو کاغد اینو نوشته و اورده داده می‌گه برای تو نوشتم.

–

در مورد لباس که دیروز نوشتم دوستان پیشنهاد خیلی خوبی داده بودن که از حراج‌ها برای آینده خرید کنم. باید این کار رو بکنم. تو حراجی‌ها یا هروقت که رفتیم تو قسمت حراج‌ها نگاه کنم و اگه چیزی خوب بود حتی اگه بزرگ بود بردارم. یه خوبی هم که داره اینه‌که چون مغازه‌های لباس بچه اون‌قدر هم تعدادش زیاد نیست خیلی پیش میاد که لباس‌های مشابه تن دیگران می‌بینی. این جوری یکی دو فصل که گذشته باشه احتمالش کم می‌شه.

ولی یادم انداخت که کلا راجع به آینده نگری بگم که من توش صفرم. یعنی تا وقتی اون‌قدر یه چیزی نزدیک نباشه که احساسش بکنم سوییچ اون قسمت مغزم زده نمی‌شه. مثلا هرچقدر شب بشینم فکر کنم که چیزای فردا رو بچینم باز لحظه آخر که می‌خوایم بریم همه چیز یادم می‌افته.ا ین آمریکایی‌ها حالا برعکس. هنوز کدوهای هالووین رو جمع نکرده بودند تو مغازه‌ها وسایل کریسمس اومده. و ملت هم می‌خرن و واقعا از حالا به فکر یک ماه و نیم دیگه هستند. کادوهاشون رو می‌خرن.لباس نو می‌خرن.  با لباس نوهاشون!‌ عکس می‌گیرن که برای کارت تبریک کریسمس عکس خانوادگیشون رو بفرستن.

برای همه مناسبت‌ها همین‌طورن.  برای تغییر فصل‌ها هم همین‌طورن. یه سری مغازه‌ها خب مدلین که همیشه همه چیز دارن. ولی یه مغازه‌هایی که مارک خودشون رو دارن و فقط خط جدیدی که می‌زنن رو تو مغازه می‌گذارن هنوز دو ماه مونده به فصل بعدی، چیزای فصل بعد اومده. یادمه اولین بار اینو وقتی دقت کردم که برای عروسی یکی از دوستامون که تو جولای (تیر-مرداد) بود دنبال پیراهن می‌گشتم. مغازه‌های تو شهر همه لباس‌های تابستونی رو جمع کرده بودن و لباس‌های پاییزی رو اورده بودند. من فکر می‌کردم که مخصوصا تو اون هوای گرمی که تابستون‌های اون طرف داشت چه جوری می‌تونستند ملت لباس پاییزی بخرن.

خلاصه قراره منم تمرین کنم. یادم باشه سنجد بخرم!

وای دوباره فصل عوض شده و من عزای لباس خریدن برای سپهر رو گرفتم. خب البته اگه منابع مالی نامحدودی در دسترس بود زیاد غر نمی‌زدم ولی خب برای خودمون وقتی فصل عوض می‌شه جای لباس‌های سرد و گرم رو عوض می‌کنیم  برای بچه‌ها باید بریم یه سری کامل همه چیز بخریم چون دیگه پارسالی‌ها کوچیک شده‌ان. همه چی از لباس خونه بگیر تا کاپشن و کلاه.

مخصوصا امسال که سپهر مهدکودک می‌ره سخت‌تر هم شده چون هم باید تعداد بیشتری لباس داشته باشه. هم اینکه باید راحت باشن که بتونه اونجا بازی کنه و خودش هم از پس پوشیدنشون بر بیاد تا حدی (مخصوصا شلوار و ژاکت رو).

هر چقدر هم بزرگ‌تر می‌شه کلا سخت‌تر می‌شه لباس خریدن. چون با تعریف من درآوردی نمی‌دونم کی لباس‌ها هی «پسرونه‌تر» می‌شن. مثلا اگه وقتی ۱ سالش بود یه فیل یا یه راکون رو لباسش بامزه بود الان باید یه هیولای وحشتناک باشه تا «پسرونه» باشه.

– تو ماشین یه ایده خوبی به ذهنم رسیده بود برای پست امشب ولی الان هرچی فکر می‌کنم یادم نمی‌آد!!

– صبح که کلاس ورزش و  عصر سپهر رو بردیم موهاش رو کوتاه کرده و شام هم مهمونی بودیم به صرف سوشی. بچه‌ها خودشون همه وسایل رو گرفته بودند و یه انواع و اقسام سوشی درست کردند. خیلی خوب بود.

– ساعت هم از دوازده گذشت و این فکر کنم برای فردا حساب می‌شه!

–