اون بحث ارزیدن و نظر خودم رو بعدا شاید بیشتر بنویسم. گرچه که سوالیه که جوابی نداره و فقط می‌شه حرفای کلی راجع بهش زد.
اما همون طور که گفته بودم یکی از مهم‌ترین تصمیم‌ها، خرج کردن برای تحصیلات بچه است. پارسال سپهر به خاطر یک روز مجاز به رفتن به پیش‌دبستانی نبود. اینه که پارسال از تصمیم گرفتن معاف شدیم و همین مدرسه‌ای که می‌رفت گذاشتیمش. همون موقع بهم گفتن که اگر پیش‌دبستانی رو خصوصی رفته باشه کلاس اول رو می‌تونه بیاد. به همین خاطر تصمیم گیری منتقل شد به امسال.
فکر نمی‌کنم قبلا راجع به سیستم مدرسه‌های اینجا نوشته باشم. دو نوع اصلی مدرسهها مثل ایران دولتی (public) و خصوصی (private) هستند.
مدرسه‌های دولتی بودجه‌اشون رو از دولت می‌گیرند که تو کالیفرنیا ۵۵ درصد از طرف ایالت، ۱۲ درصد از طرف دولت مرکزی و ۲۵ درصد از مالیات خونه‌های اطراف مدرسه و بقیه هم از منابع دیگه میاد. هر دانش‌آموزی بسته به آدرس خونه‌اش به یه مدرسه منسوب می‌شه و اونجا می‌تونه ثبت‌نام کنه. این مدرسه‌های دولتی هم بهتر و بدتر دارند. نزدیک مدرسه‌های بهتر خونه‌ها طرفدار بیشتری دارند و گرون‌تر هستند که البته خودش باعث می‌شه که چون مالیات بیشتری می‌دهند مدرسه‌های اون ناحیه پول بیشتری داشته باشند و امکانات بهتری داشته باشند. البته مخصوصا در محله‌هایی که خانواده‌های با سطح درآمد بالاتر زندگی می‌کنند برای مدرسه پول اضافه هم جمع می‌کنند (مثل همون پول‌ها که تو ایران هم انجمن‌های اولیا مربیان می‌گرفتند!)
مدرسه‌های دولتی تو قوانین و استانداردهاشون تا حد زیادی تابع قوانین ایالتی و مرکزی هستند. گرچه مثل ایران همه مدرسهها کتاب‌ها و مواد آموزشی یکسان ندارند. ولی مثلا در دولت قبلی no child left behind بود و حالا استاندارد شده common core که تعیین می‌کنه که بچه کلاس مثلا اول رو که تموم می‌کنه باید چه چیزهایی رو بلد باشه و تمرکز آموزش به چه سمت‌هایی باشه.
مدرسه‌های خصوصی ولی تا حد زیادی مستقل هستند. بودجه‌شون از پول شهریه تامین می‌کنند و تو موادی که درس می‌دهند آزادند.
البته زیر مجموعه مدرسه‌های دولتی مدرسه‌های دیگه‌ای هم هستند که قوانین خاص‌تری دارند که بسته به ایالت و حتی شهری که زندگی می‌کنی فرق دارن.
ما وقتی که ۴ سال پیش خونه می‌خریدیم خب چون مهم‌ترین چیز برامون مدرسه سپهر بود با اینکه از لحاظ مالی خیلی برامون سخت بود تو محله‌ای خونه خریدیم که بهترین مدرسه‌های شهر رو داره. اما حالا که به کلاس اول رفتن سپهر رسیدیم شک کردیم! و مهم‌ترین دلیلش هم اینه که از سیستم مدرسه مونتسوری خیلی خوشمون اومده.
مدرسه public خوبی‌هایی داره که خیلی برای ما جذابش می‌کنه. یکی اینکه به هر حال استاندارد آموزش اینجاست. یکی دیگه اینکه خیلی نزدیکه و پیاده می‌تونیم بریم مدرسه و برگردیم. به همین دلیل، هم‌کلاسی‌های سپهر همسایههامون خواهند بود و اگه باهاشون دوست بشه خیلی راحت می‌تونیم با هم رفت و آمد کنیم و مثلا بعد از مدرسه تو پارک محله با هم بازی کنند. بیشتر از همه به خاطر تعداد زیاد بچه‌ها فعالیت‌های جانبی تو این مدرسهها بیشتره. مثل تئاتر و مسابقه دو و نمایشگاه علمی و از این جور چیزا. تو مدرسه‌های public معمولا تنوع بچه‌ها بیشتره. این البته هم خوبی مدرسه می‌تونه باشه که مخصوصا بچه‌های ما که مهاجر هستیم مثل خودشون تو مدرسه‌شون باشه (مخصوصا محله ما حدس می‌زنم حتما تعدادی ایرانی هم تو مدرسه باشن) و هم اینکه از اول بچه با آدم‌های جورواجور از کشورهای مختلف با سطح درآمدهای مختلف و سطح توانایی‌های مختلف رو می‌بینه. هم بدیش چون تفاوت سطح بچه‌ها از همه نظر می‌تونه خیلی خیلی زیاد باشه.
و خب از همه مهم‌تر همون قضیه پول که با رفتن به مدرسه public دستمون میاد که هم برای همین روزها می‌شه خرج کرد مثلا برای کلاس یا مسافرت و یا تو حساب ذخیره نگه داشت برای زمان کالج رفتن.
و اما مدرسه خصوصی. من البته اصلا مدرسه‌های خصوصی معمولی رو نگاه نکردم. چون لزوما به اینکه وقتی برای جایی پول بدی بهتر می‌شه اعتقاد ندارم ولی همون طور که گفتم از سیستم مونتسوری خیلی خوشمون اومده و مخصوصا احساس می‌کنیم برای سپهر سیستم مناسبی باشه.
تو سیستم استاندارد مدرسهها و اون چیزی که ما خودمون باهاش بزرگ شدیم بچه‌هایی که تو یه کلاس هستند همه ازشون انتظار می‌ره که یه مطلب رو یاد بگیرن. کلاس اول خوندن و نوشتن یاد می گیرند. کسی که دیرتر یاد می‌گیره باید خودش رو برسونه و کسی که زودتر یاد گرفته همون‌جا می‌مونه. ولی تو مونتسوری هر بچه‌ای چیزهایی که یاد می‌گیره و روش کار می‌کنه با بچه‌های دیگه فرق داره و با سرعت و علاقه خودش پیش می‌ره. یعنی معلم تک تک بچه‌ها رو در نظر داره و مثلا می‌بینه که یکی اعداد رو خوب یاد گرفته و آماده اینه که جمع کردن رو یاد بگیره پس به اون درس جمع کردن رو می‌ده. حتی اگر دو نفر مطالب یکسانی رو بلد باشن لازم نیست که همه با هم انجامش بدن. مثلا یک نفر صبح که مدرسه می‌ره دوست داره اول کاغذ قیچی کنه، یکی دیگه دوست داره تمرین نوشتن کنه. البته این علاقه به کار تک‌نفری وقتی بچه هستند بیشتره و هر چقدر که بزرگ‌تر می‌شن می‌بینی که دو نفر دو نفر یا تو کلاس دبستانی‌ها گروه‌های بزرگ‌تر دارن یه کار رو می‌کنند ولی تا حد زیادی تو انتخاب اینکه کدوم کار رو بکنند آزادند.
حالا ما موندیم تو اینکه چه جوری بین این دو تا انتخاب کنیم. و حقیقتش اینه که پول یکی از مهم‌ترین (اگه نگم مهم‌ترین) قسمت تصمیم‌گیریه برامون. یه موضوع هم اینه که مدرسه مونتسوری رو ما صدبار رفتیم دیدیم. دو بار خودمون رفتیم و با مدیر و اینا صحبت کردیم. یه بار سپهر رفته سر کلاسشون یه روز کامل بوده. یه بار من و علیرضا رفتیم یک ساعت توی کلاس نشستیم. می‌دونیم معلمش کی خواهد بود. ولی مدرسه public برامون یه قوطی سربسته‌ای هست. فقط یه روز رو گذاشته بودن که جلسه بوده و یه تور سریع تو مدرسه بهمون دادن و از کلاس‌ها هم فقط کلاس‌های پیش دبستانی رو بهمون نشون دادن. اگه شما اطلاعاتی دارین گرچه می‌دونم مدرسه به مدرسه فرق می‌کنه ولی خیلی ممنون می‌شم.
