گفته بودم که با اینکه هنوز مطمئن نبودم که می‌خوام برای ۵ کیلومتر مسابقه بدم یا ۱۰ کیلومتر، چون کسایی که باهاشون دوست شده بودم داشتن برای مسابقه ۱۰ کیلومتر تمرین می‌کردند من هم با اونا شروع کردم به تمرین کردن. البته من همچنان برنامه‌ام دویدن و راه رفتن بود. برای دوره قبلی پنجشنبه و شنبه‌صبح‌ها با گروه تمرین می‌کردیم و سه‌شنبه صبح‌ها خودم تو پارک نزدیک خونه می‌دویدم. ولی وقتی مسافت زیاد می‌شه دیگه دور پارک دویدن خیلی حوصله سربره. با دو تا دیگه از کسایی که تو گروه بودن با هم قرار گذاشتیم و دوشنبه‌ها می‌رفتیم تو یه مسیری می‌دویدیم. با اینا خیلی همسن و سال هستیم و هر سه تامون بچه مدرسه‌ای داریم (جالبیش اینکه هر سه‌تا، بچه کلاس اولی داریم). البته من از اونا همش عقب‌تر بودم ولی همین که با هم قرار گذاشته بودیم خودمون رو می‌رسوندیم. من هنوز به راه رفتن و دویدن ادامه می‌دادم، ۵ دقیقه دویدن و ۱ دقیقه راه رفتن.

تو یکی از این هفته‌ها دوشنبه مدرسه‌ها تعطیل بود و چون بچه‌ها خونه بودن نمی‌شد صبح بریم اینه که سه‌شنبه شب رفتم که با گروه بدوم. اولین بارم بود که تو تاریکی می‌دویدم که البته خیلی تجربه خوبی بود. یکی از اعضای گروه که از همه اتفاقا سریع‌تر می‌دوه، اونشب با بچه‌اش تو کالسکه اومده بود و برای اینکه من تو شب و تاریکی تنها نباشم، شروع کرد کنار من اومدن و  منم یه طوری تو رودربایستی اون که به خاطر من داره یواش‌تر می‌دوه گفتم همین طور می‌دوم تا اینکه دیگه نتونم. دیگه مشغول حرف زدن شدیم و یه جایی بچه‌اش شروع کرد به نق زدن و شروع کردیم واسه اون شعر خوندن که سرش گرم بشه، خلاصه همه مسیر ۴ مایل رو بدون راه رفتن و وایسادن دویدم. خودم اصلا فکر نمی‌کردم بتونم این همه رو بدوم. گرچه که وقتی نگاه کردم میانگین سرعتم فرق چندانی با وقتی که هم می‌دویدم و هم راه می‌رفتم نداشت ولی از لحاظ روانی خیلی موفقیت بزرگی برای خودم بود. هم اینکه بدونم توانایی اینو دارم که این مقدار رو بدوم و هم اینکه بدونم که اگر هم وسطش خسته بشم می‌تونم راه برم و بعد جبران کنم.

دیگه برای مسابقه ۱۰ کیلومتر ثبت‌نام کردم و این شنبه که گذشت مسابقه بود. مسابقه قبلی درست تو محله خودمون بود. همه‌مون با خانواده اومده بودیم و کلش هم که نیم ساعت بود و تا اونا یه چیزی خورده بودن ما برگشته بودیم. ولی این دفعه ساعت ۶ صبح که هنوز تقریبا تاریک بود باید از خونه می‌اومدیم بیرون اینه که تنها رفتیم.  مسابقه قبلی با اینکه مسافتش کمتر بود و یه جور مسابقه محله‌ای بود، همه چیز مرتب‌تر (و شیک تر!) بود. حتی مثلا تی‌شرتی که دفعه قبل بهمون دادن جنسش مال ورزشه ولی این یکی از همین تی‌شرت‌ها که تو خونه باید بپوشی :)) اینجا اصلا ما رسیدیم معلوم نبود نقطه شروع کجاست. بعد یه چهارتا میله رو هم سوار کردن که اون می‌شد نقطه شروع. ولی جای قشنگی بود و تقریبا همه مسیر اقیانوس رو می‌دیدیم و صبح زود بود و همه جا آروم و قشنگ. منم نسبتا با سرعت معقولی رفتم و به خودم گفتم که اگر جون داشته باشم مایل آخر سرعت رو زیاد می‌کنم. ولی یهو مسیر افتاد تو یه پارک که اصلا من مطمئن نبودم که دارم درست می‌رم یا نه. بعضی جاها ملت داشتن با کالسکه یا مدل قدم زنان می‌رفتن و هی باید بهشون می‌گفتم ببخشید و از وسطشون می‌رفتم. اصلا واقعا شک کرده بودم که لابد یه جا رو اشتباه رفتم. بعد یهو خط پایان رو دیدم ولی رو ساعتم نشون می‌داد که هنوز خیلی مونده به ۶.۲ مایل. دیگه مطمئن بودم اشتباه رفتم مسیر رو. وقتی از خط پایان رد شدم ساعتم مسیر رو نشون می‌داد ۵.۹۴ مایل. مدالم رو گرفتم و بقیه گروهمون رو دیدم. فهمیدم که نه واقعا مسیر کوتاه بوده. بعضی‌ها خودشون بیشتر دویده بودن که برسن به ۶.۲. اینش یه کمی حالگیری بود چون هم واقعا ۱۰ کیلومتر ندویده بودم هم اینکه می‌دونستم که می‌تونستم سرعتم رو بیشتر کنم آخرش.

با اینکه بودن خانواده همیشه خوبه مخصوصا که دوست دارم سپهر هم تشویق بشه به دویدن. ولی دفعه پیش بعد از مسابقه دیگه همه فوری رفتن پیش خانواده خودشون. اما این دفعه یه مقدار غر زدیم از اینکه مسیر کوتاه بود و یه چیزهایی خوردیم و کلی عکس گرفتیم و آشناهای دیگه رو اونجا دیدیم و وقتی زمان‌ها رو اعلام کردن رفتیم زمانمون رو چک کردیم. و خلاصه بیشتر تو حال و هوای بعد از مسابقه بودیم.

دیگه بعد از ۱۰ کیلومتر هدف بعدی می‌شه نیمه ماراتون. ولی من هنوز در خودم توانایی‌اش رو نمی‌بینم و ترجیح می‌دم که تو همین ۵ کیلومتر و ۱۰ کیلومتر بهتر بشم. مخصوصا اینکه دوست دارم دویدن کاری باشه که مرتب انجام بدم و نیمه ماراتون تمرین کردنش دوبرابر می‌شه و خیلی وقت می‌گیره. و خب دیگه چون کلاسی در کار نیست همت ادامه دادن دویدن با خودمه. حتما میام گزارش می‌دم که به کجاها رسیدم.

در معایب شبکه‌های اجتماعی چندین و چند پست می‌شه نوشت (که شاید خودم یه موقع بنویسم ازشون) ولی این بار می‌خوام از یه اثر مثبتشون برای خودم بگم. از خیلی قدیم نگین و پانته‌آ رو دنبال می‌کردم که می‌دویدن و تو مسابقه‌های مختلف شرکت می‌کردند و  همیشه بدون اینکه خودم واقعا برم نگاه کنم تصورم این بود که این مسابقه‌ها گرونند یا اینکه خیلی زود پر می‌شوند و باید زود بجنبی تا بتونی ثبت‌نام کنی. تابستون پارسال که ایران بودم یهو آگهی مسابقه دویدن ۵ کیلومتر رو دیدم که دقیقا تو محله خودمون بود و نوشته بود همون هفته ثبت نامش شروع می‌شه. انقدر عجله داشتم تو ثبت‌نام کردنش که فکر می‌کردم نمی‌شه صبر کنم تا وقتی از ایران برگردم که فرم رو پر کردم و به داداشم سپردم که برام همون روز ثبت نام کنه. مسابقه قرار بود ۲۱ ژانویه (۱ دی) باشه. وقتی برگشتم با برنامه c25k که رو تلفنم گذاشته بودم شروع کردم به تمرین کردن. از همون هفته اول یه دردی تو استخون جلوی ساق پام احساس می‌کردم. فکر کردم که شاید از کفشم باشه. از نگین پرسیدم که چه کفشی خوبه و چه طوری انتخاب کنم. بهم گفت که بهترین کار اینه که برم یه مغازه که کارشون همینه که مدل راه رفتن و دویدنم رو نگاه می‌کنن و بهم کفش پیشنهاد می‌دن. اولش که گشتم تعجب کردم که انگار یکی تو محله ما هست و من تا حالا ندیده بودمش. ولی بعد فهمیدم که هنوز باز نشده ولی قراره به زودی باز بشه. صفحه فیسبوکشون رو لایک کردم ولی کفشم رو از یه مغازه دیگه خریدم. اونجا رو تردمیل دویدم و از دویدنم فیلم گرفتن و بهم چند مدل کفش پیشنهاد دادن. تو این مدتی که خودم یواش یواش داشتم تمرین می‌کردم اون مغازه هم باز شد و یکی از اولین اطلاعیه‌هاشون این بود که برای همین مسابقه ۵ کیلومتر که من ثبت‌نام کرده بودم می‌خوان جلسه‌های تمرینی بگذارن. فکر کنم من اولین نفری بودم که ثبت‌نام کردم :))

یه روز رفتیم برای جلسه توجیهی که پرسیدن هدفمون چیه و چقدر تا حالا دویدیم و اینا. من که صفر کیلومتر صفر کیلومتر بودم و هدفم رو هم گفتم که فقط تا وقتی همه بساط مسابقه رو جمع نکرده‌ان من بتونم تموم کنم! یه برنامه ۱۰ هفته‌ای بهمون دادن که مال من از ۱ دقیقه دویدن و ۲ دقیقه راه رفتن برای ۱۲ دقیقه شروع می‌شد. هفته هشتم رسیدم به ۴ دقیقه دویدن و ۱ دقیقه راه رفتن و برای اولین بار ۵ کیلومتر رو رد کردم (در ۳۴ دقیقه). کلی به خودم امیدوار شده بودم و حقیقتش اون روز از هیجان همه روز ذوق‌زده بودم. تمرین‌هامون رو توی پارک دور زمین چمن می‌کردیم که صاف بود نسبتا. ولی تو دو هفته آخر تو مسیر مسابقه تمرین کردیم و همه اون خوشحالی به قولا رفت down the drain و حسابی از خودم ناامید شدم. همون اول مسیر بالا و پایین‌های نسبتا شدید داشت که وقتی به نصف مسیر رسیدم نه تنها نمی‌تونستم بدوم حتی راه هم نمی‌تونستم برم. البته بعد از یکی دو بار تمرین یه کمی بهتر شدم ولی با بدبختی!

روز مسابقه خیلی برام تازگی داشت چون تا حالا ندیده بودم و همه چی برام تازگی داشت. البته از یه طرف خیلی خوشحال بودیم چون چند روز قبل همه‌اش بارون اومده بود و پیش‌بینی هوا این بود که اون روز هم بارون میاد. ولی صبح هوا خوب و صاف بود. و البته یه خوش‌شانسی دیگه هم این بود که به خاطر بارون‌های قبل یه قسمت مسیر که تو زمین‌های خاکی بود رو عوض کرده بودن و یه مقداری از شیب‌ها کم شده بود. کلا فضای مسابقه باحال بود. یه عده که خیلی ورزشکار بودن و برای اول دوم شدن می‌دویدن اول صف بودن و ما به نصف مسیر نرسیده اونا رسیدن به آخر خط. ولی در کل اکثرا شاد و شنگول بودن و خیلی‌ها هم خانوادگی اومده بودن و گپ‌زنان می‌دویدن. من همون ۴ دقیقه دویدم و ۱ دقیقه راه رفتم. ۴ دقیقه آخر رو ولی دیگه یهو سرعت رو زیاد کردم .زمانم شد ۳۲:۲۹  که از همه زمان‌های تمرینم بهتر بود.

من نفر ۴۱۵ شدم که درست وسط بودم. خودم که راضی بودم چون دو ماه قبل‌ترش عمرا فکر نمی‌کردم بتونم ۵ کیلومتر برم. (البته تکنیکالی هنوز هم همه‌اش رو ندویده‌ام 😜)

همون جا که برای تمرین می‌رم کلاس بعدی رو گذاشتن آمادگی برای یک مسابقه ۱۰ کیلومتر که اولای آوریل (آخر فروردین) من اولش گفتم که نمی‌تونم هنوز ۱۰ کیلومتر برم و ترجیح می‌دم باز برای ۵ کیلومتر برم ولی زمان دویدنم رو بیشتر کنم. و اونا هم گفتن باشه بیا.

۵ هفته هم هست که دور دوم رو شروع کرده‌ایم. ولی از همه کسایی که با هم بودیم فقط من بودم که هنوز کل مسیر رو نمی‌دویدم و اونا همه الان برای ۱۰ کیلومتر تمرین می‌کنند. اینه که فعلا هنوز دارم با همون گروه ۱۰ کیلومتری‌ها تمرین می‌کنم ولی خب شاگرد آخر کلاسم :))

خیلی طولانی شد این پستم ولی اینو هم بگم که شاید اتفاقا خود همین شاگرد آخر کلاس‌ بودنم مهم‌ترین تمرینه برام. هر روز دارم تمرین می‌کنم که مهم نیست که به نسبت بقیه خیلی خوب نیستم. مهم اینه که کاری که قبلا فکرش رو هم نمی‌کردم بتونم، الان دارم انجام می‌دم.