سیما خیلی خوب و مفصل از روش‌های پوشیدن بچه‌ها نوشته. من هم ماه‌های اول زیاد سپهر رو به خودم می‌بستم و یا تو خونه کار می‌کردم یا با هم بیرون می‌رفتیم. حتی وقتی سه ماهش بود و رفتیم ایران تو فرودگاه‌ها خیلی راحت‌تر از کالسکه بود چون دستامون آزاد بود و بعدش تو ایران هم که رفت و آمد کالسکه تقریبا غیر ممکن بود و باز هم از همین روش استفاده می‌کردیم. البته برای من وقتی سپهر بزرگ‌تر شده بود و وزنش بیشتر سخت شده بود. اگه بیشتر می‌خواین بدونین حتما پست‌های سیما رو بخونین.
تو پست قبلی راجع به موبایلی که علیرضا برای سپهر درست کرده گفتم. نمی‌دونم تو فارسی ترجمه این جور موبایل چی می‌شه ولی گفتم یه توضیحی بدم.
چون بچه‌ها از یه سنی خیلی به چیزی که حرکت می‌کنه علاقه نشون می‌دن و دنبالش می‌کنن خیلی رسمه که بالای سر تخت بچه‌ها از این آویزها می‌گذارند که بچه رو سرگرم کنه. خیلی‌هاش باتری داره و خودش می‌چرخه و حتی موسیقی پخش می‌کنه. موبایل‌های بچه‌ها معمولا از لحاظ طرز قرار گرفتن ساده‌ان. مثلا دور یه دایره‌ان یا همه از یه نقطه آویزون شده‌ان.
ولی موبایل فقط برای بچه‌ها نیست. با اینکه ایده ساده‌ایه ولی ظاهرا مخترع این نوع موبایل‌ها رو Alexander Calder می‌دونن. فکر کنم ما اولین بار یه مدلش رو که کار خود Calder بود تو محوطه دانشگاه Yale دیدیم.
البته این مدل موبایل‌ها پیچیده‌ترن و معمولا بر اساس مرکز تقل اشیا به هم وصل می‌شن. این‌طوری نقطه تعادلشون خیلی راحت به هم می‌خوره و با یه باد کوچیک خیلی آروم تکون می‌خورن.
ما هم از وقتی به فکر خریدن وسایل بچه بودیم دنبال این بودیم که یه موبایل خوشگل بخریم. بعد از اینکه کلی مدل مختلف دیدیم علیرضا پیشنهاد کرد که خودمون درست کنیم. رفتیم از Michaels که یه مغازه‌ایه که وسایل کارهای دستی می‌فروشه یه سری سیم و قلاب و فوم و مقوا خریدیم و از رو یه مدلی رو اینترنت اینو درست کردیم (البته من فقط دستیار بودم):
بعد که حسابی تجربه‌هامون رو سر این یکی کردیم یکی دیگه هم درست کردیم این دفعه با طرح فیل برای بالای سر تختش:
یه عالم وقته ننوشته‌ام و چند تا چیز رو هم تلنبار شده که بگم.
اول از همه هفته گذشته شنبه سالگرد ازدواجمون بود. هفت سال گذشت. قرارمون این بوده همیشه که برای سالگردها بریم یک رستوران شیک که به طور معمول نمی‌ریم. البته من یه اعتقادی در مورد غذا دارم که برعکس خیلی چیزهای دیگه که هرچقدر پول بدی آش می‌خوری! در مورد غذا لزوما وقتی پول بیشتر می‌دی غذای بهتری نمی‌خوری. خیلی وقتا این رستوران‌های گرون غذاهای خیلی کلیشه‌ای دارن اونم در مقدار کم! البته شاید در واقع من حالیم نیست و کیفیت غذای خیلی خوب رو نمی‌تونم تشخیص بدم و ترجیح می‌دم خود غذا متفاوت و هیجان انگیز باشه. اینبار ولی این رستورانی که رفتیم واقعا غذاش خوب بود و جدید هم بود. کاش می‌شد عکس بگذارم از غذاها. سعی هم کردیم عکس بگیریم ولی انقدر تاریک کرده بودند که هیچ عکسی خوب در نیومد.
به همین مناسبت هم فیلم The Seven Year Itch رو تماشا کردیم!
یکشنبه دو تا از دوستام برام baby shower گرفتن. دخترا دور هم جمع شدیم و غذا خوردیم
کیک خوردیم
و کلی برای نی‌نی کادو گرفتم.
تازه جزو کادوها یه کیک پوشک هم بود!
(عکس‌ها رو خودم نگرفته‌ام و کار دوستم عاطفه هستند که نمی‌دونم اینجا رو می‌خونه یا نه!)
یکی از چیزایی که هنوز نتونسته‌ام در مورد خریدش تصمیم بگیرم گهواره یا تخت کوچیکه. ما خونه‌مون دو تا اتاق داریم که قاعدتا یکیش اتاق بچه خواهد بود. برای اون تخت و وسایل انتخاب کرده‌ایم. ولی برای ماه‌های اول که قرار باشه هر دو ساعت یک‌بار شیر بدم دوست دارم که تو اتاق خودمون باشه. اون اتاق اضافه الان اتاق مهمون هست و خب اگه بعدا هم مهمون داشته باشیم باید اون‌جا بخوابن. مخصوصا ماه‌های اول که مامان و بابام میان. و خب در اون صورت هم خوبه که یه تخت کوچیکی باشه که بتونم راحت تو اتاق خودمون بگذارم بچه رو. چیزی که اینجا رسمه bassinet هست:
البته مدل‌های مختلفی ازشون هست، مدل‌های چوبی یا پلاستیکی و قیمت‌های مختلف. ولی تو کتابی که قبلا گفته بودم انجمن دکتران اطفال گفته بود که از اینا نخرین چون زیرشون سفت نیست و بچه فوری انقدر سنگین می‌شه که تخته زیرش تحملش رو نخواهد داشت و خطرناکه. و برای اون مدت کوتاه هم نمی‌ارزه.
یه مدل دیگه چیزاییه که بهش می‌گن pack’n play:
اینا قیمتشون ارزون‌تره و بعد که بچه بزرگ‌تر شد می‌شه اون تخته وسطش رو برداشت و تبدیل می‌شه به محوطه بازی بچه. جمع هم می‌شه و می‌شه با خودت ببری این ور اون ور. مشکلشون برای من اینه که سایزشون بزرگ‌تره و اتاق خودمون اون‌قدر هم جا نداره. بعدش هم برای بازی کردن واقعا نمی‌دونم چقدر کاربرد داشته باشه. تنهایی بچه تو محیط بسته چیکار کنه بیچاره؟
یه مدل دیگه سبد‌های کوچیکه که بهش می‌گن moses basket یا همون سبد موسی!
اینا خوبیشون اینه که کوچیکن ولی خب باید بگذاریشون رو زمین و نمی‌دونم اگه رو میزی چیزی بگذاری بچه زورش نمی‌رسه تکونش بده؟ بعد هم مطمئنا مدت استفاده‌اش خیلی کم خواهد بود.
حالا خلاصه مونده‌ام. کسایی که تجربه دارین شما این مشکل رو داشتین؟ چیکار کردین؟ کدوم رو پیشنهاد می‌دین؟
خرید کردن برای بچه اونم برای کسی مثل من که نمی‌تونه تصمیم بگیره خیلی سخته. بچه‌ها اینجا گفتن که لیست درست کنیم (baby registry). تو ایران که خب رسمه که خانواده دختر سیسمونی می‌خرن (درسته؟). اینجا لیست درست می‌کنی از چیزایی که می‌خوای و بعد دوستان و فامیل از اون لیست برات کادو می‌خرن.
آخر هفته پیش رفتیم بزرگ‌ترین مغازه لوازم بچه این طرفا که یه فروشگاه زنجیره‌ایه و فکر کنم تو همه شهرهای آمریکا باشه به اسم Babies R Us. بعد از اینکه اطلاعاتمون رو گرفتن و برامون account درست کردن یه دستگاه بارکدخون دادن دستمون با یک لیست بلند بالا از وسایل لازم. هر چیزی رو که دوست داشتیم با دستگاه، بارکدش رو اسکن می‌کردیم و به لیستمون اضافه می‌شد. از همون اول که شروع کردیم اولین قفسه مونیتور بچه (baby monitor) بود. وسیله الکترونیکی با قیمت نسبتا بالا رو که نمی‌شه همین‌طوری از رو قیافه‌اش خرید. باید می‌رفتیم خونه و review ها رو می‌خوندیم. پس بی خیال اون شدم. قفسه بعدی شیشه شیر. صد نوع و شکل. این یکی رو که هرچقدر هم review بخونی نمی‌شه فهمید کدوم خوبه تا وقتی ببینی خود بچه کدوم رو ترجیح می‌ده. و تازه ما که قصد استفاده از شیشه نداریم اصلا باید بخریم اینا رو؟
خلاصه سر هر چیزی یا اصلا نمی‌دونستیم لازمه یا نمی‌دونستیم خب کدوم از اینا بهتره. حالا تو این هفته باید یه تحقیقات وسیع‌تری بکنم و با لیستی که خودم درست می‌کنم دوباره بریم که البته کار ساده‌ای نیست چون بعضی چیزا ذاتا سلیقه‌این و هرکسی یه حرفی زده. بعضی چیزا هم که یه تصمیمی راجع بهش می‌گیری لزوما همه‌شون تو یه مغازه نیستند.