دیروز اینجا روز اژدها (Dragon Day) بود. هرسال آخرین روز قبل از تعطیلات بهاری دانشجوهای معماری یه اژدها درست می‌کنن و بعد از اینکه از یه مسیری ردش می‌کنن تو قسمت دانشکده‌های هنر آتشش می‌زنن.

من که دیروز کلاس داشتم و نتونستم باهاشون برم و تا آخرش رو ببینم ولی تو اون قسمتی که تو مسیر من بود دیدمشون. اینم ویدیویی که گرفتم:

عکس‌های من از بالای سر جمعیت خوب نشده. عکسی که تو ویکی‌پدیا هست خیلی بهتره. ولی وقتی داشتم می‌رفتم طرف دانشکده دیدم یه عده هم دارن اینو راه می‌اندازن:

فکر کردم لابد همه دانشکده‌ها از این فرصت استفاده می‌کنن و یه چیزی درست می‌کنن ولی الان تو ویکی‌پدیا خوندم که ظاهرا این رقابت بین دانشکده معماری و مهندسی سر دراز داره و دانشکده‌های مهندسی هم هر سال یه سیمرغ (phoenix) درست می‌کنن. ولی انصافا مال دانشکده مهندسی قشنگتر نیست؟

اومدم تا امروز تموم نشده اینو بنویسم. امروز ۱۴ مارچه، یعنی ۳/۱۴ یا روز پی. خیلی از دانشکده‌های ریاضی این روز رو جشن می‌گیرن که تو جشن‌ها هم معمولا پای سیب می‌دهند (هم به خاطر اسمش هم خب دایره است!). امروز تولد اینشتین هم هست. البته خب این روز پی برای من خیلی جالب‌تره جون من خودمم روز پی به دنیا اومدم!‌ البته نه امروز تولدم نیست. مال من روز پی با تقویم فارسیه!

یه عالم کار تو دنیا دلم می‌خواد بکنم:

– یه عالم کتاب‌هایی که باید خونده باشم و نخوندم رو بخونم. نه اینکه همین‌طور از روش بخونم و بره. مثلا امروز دو تا از دوستام داشتن به شدت در مورد شخصیت‌های ارباب حلقه‌ها حرف می‌زدن و من بوق بوق بودم‌. الان رادیو داره در مورد یکی از شخصیت‌های موبی‌دیک حرف می‌زنه. اونم هیچی هیچی. اصلا خیلی وقته کتاب نخونده‌ام.

– دوست دارم رو وب‌لاگ بیشتر وقت بذارم. مخصوصا بعد از این سری مقاله‌ها که خوندم بیشتر وسوسه شدم که یه ذره جدی‌تر باشه برام وب‌لاگ و ومخصوصا وب‌لاگ انگلیسی داشتن.

– دوست دارم دور رو بر درسایی که می‌خونم هم چیز بخونم و حسابی یادشون بگیرم که در ضمن هم بتونم سر کلاس اظهار نظر کنم.

به اضافه یه عالم چیزای دیگه…

خب مقاله‌ام رو تموم کردم جمعه. خیلی چیز مزخرفی نوشتم. ولی یه عالم مقاله و اینای دیگه خوندم که برام جالب بود. حالا کم کم می‌نویسم راجع بهشون. الان هم تو خونه‌ام قحطیه. علیرضا قراره دوشنبه بیاد و من به امید اینکه اون میاد و با ماشین راحت می‌ریم خرید از اول هفته هی تنبلی‌ام اومده برم خرید. دیگه نه نون دارم، نه حتی چایی. البته خوبیش اینه که صبح زود می‌رم دانشگاه که دانشکده چایی بخورم!

ادامه این می‌خواستم سعی کنم ترانه‌هایی که دوست دارم رو بنویسم ولی دیدم اگه هی بخوام صبر کنم تا اون رو تموم کنم کلی طول می‌کشه. مثل این تلفن کردن. تا حالا چندین و چند بار پیش اومده که با دوستا مثل بچه آدم ای‌میل رد و بدل می‌کنیم تا اینکه به پیشنهاد یکی از طرفین تصمیم می‌گیریم که با تلفن حرف بزنیم و بعد نه تنها تنبلی من در تلفن زدن باعث می‌شه اون تلفنه هیچ وقت زده نشه بلکه اون ای‌میل‌ها هم قطع می‌شه‌. خلاصه اینکه اگه من بتونم این عادت رو در خودم به وجود بیارم که حالا تا وقتی کار بهتر رو انجام نداده‌ام کار نصفه نیمه رو ول نکنم خیلی پیشرفت بزرگیه.

پیش‌نوشت:

• به بازی ترانه‌ها دعوت شده‌ام. باید یکی یکی یادم که بیاد یادداشت کنم. به زودی می‌نویسم.
• لپ‌تاپم هنوز نیومده:( امروز زنگ زدم می‌گه تازه وسایلی که لازم داشته سفارش دادیم. در صورتی که چهارشنبه گفته بود وسایلی که لازم داشته رسیده!

خب از اونجایی که اصلا حوصله درس خوندن ندارم برای اینکه یه کار مفیدی کرده باشم گفتم بیام راجع به این مقاله‌ای که خوندیم تازگی بگم.

اول توضیح بدم که یه درسی که این ترم دارم Web Information Systems هستش که از اسمش معلومه دیگه در مورد سیستم‌های اطلاعات روی وب هست. یه قسمت بزرگ درس جلسه جمعه‌هاست که باید هر هفته سه تا مقاله تعیین شده رو بخونیم و راجع بهش بحث کنیم. و البته یک وب‌لاگی هم هست که هرهفته یه عده مشخص می‌شن و باید راجع به مقاله‌های اون هفته مطلب بنویسن. کلا موضوع‌های مقاله‌‌ها خیلی جالبه و شاید بعدا بیشتر هم بنویسم ازشون.

اما هفته قبل یکی از مقاله‌ها به طور خاص برام خیلی جالب شد. گفتم بیام موضوعش رو اینجا بگم. عنوان مقاله هست: قدرت بستگی‌های ضعیف (The Strength of Weak Ties). ایده اصلی اینه که رابطه‌هایی که یک شخص با دیگران داره رو می‌شه به دو گروه ضعیف و قوی تقسیم کرد. یه رابطه رو مدت زمان وجود رابطه، احساسات عاطفی موجود، میزان اعتماد دوطرفه و کمک‌ها یا خدماتی که از هرطرف دربافت می‌شه می‌تونه قوی‌تر یا ضعیف‌تر کنه. درسته که این تقسیم خیلی تعریف مشخصی نداره ولی می‌شه تقریبا گفت که اون کسی که ما بهش می‌گیم دوست یا فامیل یه رابطه قوی و اون کسی که بهش می‌گیم آشنا یه رابطه ضعیفه.

حالا نکته‌ای که می‌شه از تجربه‌های خودمون هم ببینیم اینه که رابطه‌های قوی توی یه گروه معمولا اشتراک زیادی دارن. دوست‌های نزدیک من به احتمال خیلی خیلی زیادی خودشون هم با هم دوست هستند. خب این نکته واضحه و همه بهش اعتقاد دارن که رابطه‌های قوی خیلی توی زندگی‌ آدم نقش دارن ولی حرف این مقاله اینه که رابطه‌های ضعیف قدرتی دارن که شاید حتی خیلی وقتا مهم‌تر از رابطه‌های قوی باشن. یه رابطه ضعیف معمولا می تونه به عنوان یک پل رفتار کنه و منو به یه گروه وسیع دیگه‌ای وصل کنه که شاید در غیر این صورت بهشون دسترسی نداشتم. و از اونجایی که این متصل بودن در واقع مساوی انتقال اطلاعاته این رابطه‌های ضغیف خیلی در گسترش اطلاعات و ایده‌ها مفیدن. مثلا منی که دور و برم همه ریاضی و مهندسی خونده هستند با یه آشنایی دور با یه آدم اهل هنر یه اطلاعاتی از اون جامعه بگیرم (البته در این مورد ما شانس داریم که یه رابطه قوی با یه اهل هنر داریم!) . جامعه‌هایی که گروه‌های با رابطه‌های ضعیف زیادی توش هست معمولا تو شکل دادن فعالیت‌های اجتماعی قوی‌ترن تا جامعه‌هایی که تشکیل شدن از هسته‌های رابطه‌های قوی ولی جدا از هم. چون به هر حال وقتی کسی که می‌شناسیش هرچند دور بهت بگه که در یک گردهمایی شرکت کنی یا اینکه یک پتیشن رو امضا کنی به احتمال بیشتری بهش توجه می‌کنی تا یه آدم کاملا غریبه.

یه نکته که نویسنده این مقاله تو یه مقاله دیگه‌اش از یکی دیگه( لینکی متاسفانه ازش پیدا نمی‌کنم، اسم نویسنده هست Rose Coser) نقل کرده بود و به تئوری خودش وصل کرده بود موضوع زبان بود. اینو قبول دارین که آدم با دوستاش و کسایی که باهاشون ارتباط قوی داره از یه زبانی استفاده می‌کنه که خیلی محدوده و لازم نیست خیلی توضیح و تفصیل داده بشه چون مخاطب خیلی پیش‌زمینه‌های مشترکی داره. در صورتی که با آدم‌های غریبه‌تر و در رابطه‌های ضعیف باید از یه زبان با پیچیدگی‌های بیشتر (elaborated) استفاده کرد. این باعث می‌شه که آدم‌هایی که در جامعه‌هایی بزرگ می‌شن که رابطه‌های ضعیف بیشتری داره فدرت زبانی بیشتری پیدا کنند و بالطبعش در رابطه‌های بعدی موفق‌تر باشن.

خب خیلی طولانی شد. اگه نظری دارین بگین مخصوصا چون باید تا جمعه یه مقاله بر اساس اینا بنویسم که خودم فعلا تصمیم دارم در مورد وب‌لاگ نوشتن و رابطه‌هایی که تو این فضا هست بنویسم.