این دانشگاه پرینستون دانشکده انگلیسیش انقدر وسوسه انگیزه که منو یاد همه علائق دوران جوونی می‌اندازه! مخصوصا یه گروه نوشتن خلاق (creative writing) دارن که درساش کارگاه‌هایی هست که دانشجوهای لیسانس می‌تونن با استاداش که خودشون نویسنده و شاعر هستند تمرین نوشتن کنند. مثلا یکی‌شون همین Jeffrey Eugenides نویسنده کتاب Middlesex که کسایی که خوندن می‌دونن که چه سبک نوشتن عالی‌ای داره و از هر جمله‌اش کیف می‌کنه آدم. فکرشو بکن فقط استاد درس نوشتنت همچین آدمی باشه!
حالا من که این کلاساش رو نمی‌تونم برم. ولی یه درسی هست به اسم Princeton Reads که کتاب‌هایی از نویسنده‌ها و شاعرهایی که تو خود پرینستون درس می‌دن خونده می‌شه و یه جلسه استاد راجع بهشون حرف می‌زنه و یه جلسه هم خود نویسنده میاد. این ترم می‌رم سر این کلاس. هفته‌ای یه کتاب خوندن البته زیاد آسون نیست ولی تا حالا که این دو تا کتابی که خوندیم واقعا کتاب‌های خوبی بودن.
دو جلسه اول درس خود استاده در مورد خوندن داستان و شعر حرف زد. یکی از نکات مهمی که گفت که تو این دو تا کتابی که تا حالا خوندیم هم خیلی واضح بوده یه اشاره‌ای بود به یه شعری از Marianne Moore در مورد شعر. کل شعر رو بخونید حتما جالبه. ولی عبارت «وزغ‌های واقعی در باغ‌‌های خیالی» (imaginary gardens with real toads in them) بعد از اون خیلی برای توصیف شعر و داستان استفاده شده، قرار دادن یک احساس واقعی تو یه فضای خیالی. البته تو بعضی نوشته‌ها این خیلی واضح‌تر شده. مثلا خود استاد کتاب اولیس رو مثال زد. که قهرمان داستان یک آدم خیالیه ولی در یک روز واقعی در یک شهر واقعی یه سری ماجرای خیالی براش پیش میاد. پس زمینه واقعی کتاب با دقت چیده شده، همه مکان‌های کتاب واقعا وجود داشتن، حتی اتفاق‌های تاریخی اون روز واقعا اتفاق افتادن. ولی آدم‌ها، حرفایی که بینشون رد و بدل می‌شه زاده خیال نویسنده است.
این لیست کتاب‌ها. سعی می‌کنم از هرکدومش هم جدا بنویسم.